Ουμπ. Eκο: «Με θεωρίες συνωμοσίας έμεινε στην εξουσία ο Καβαλιέρε»

Ο ιταλός διανοούμενος μίλησε για το νέο του βιβλίο στον Guardian

Αν και τον γοητεύει η επιρροή των θεωριών συνωμοσίας στο ανθρώπινο είδος, ο Ουμπέρτο Εκο καταφέρνει να βλέπει μέσα από αυτές.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στη βρετανική εφημερίδα «Guardian», ο Ουμπέρτο Εκο, ιταλός συγγραφέας, πανεπιστημιακός, φιλόσοφος και σημειολόγος, εξήγησε με αφορμή την προώθηση του τελευταίου του βιβλίου με τίτλο «Το Κοιμητήρι της Πράγας» πώς ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι χρησιμοποίησε θεωρίες συνωμοσίας για να κρατηθεί στην εξουσία, και προειδοποιεί ότι ο Καβαλιέρε ενδέχεται να επιστρέψει στην ιταλική πολιτική σκηνή.



Το θέμα της συνωμοσίας διατρέχει σχεδόν το σύνολο του έργου του, όπως όμως εξηγεί ο Εκο αυτό που επιτρέπει στις θεωρίες συνωμοσίας να ευδοκιμούν είναι η παράνοια που τις περιβάλλει. «Υπάρχουν πολλές μικρές συνωμοσίες και οι περισσότερες αποκαλύπτονται. Ομως η παράνοια μιας παγκόσμιας συνομωσίας είναι πιο ισχυρή επειδή είναι αιώνια. Δεν μπορείς ποτέ να την ανακαλύψεις, επειδή δεν ξέρεις ποιός κρύβεται πίσω της. Πρόκειται για ψυχολογικό πειρασμό του είδους μας. Ο Καρλ Πόπερ έχει γράψει ένα ωραίο δοκίμιο πάνω σε αυτό το θέμα, στο οποίο λέει ότι όλα ξεκίνησαν με τον Ομηρο. Ο,τι συμβαίνει στην Τροία , το έχουν καταστρώσει την προηγούμενη μέρα στην κορυφή του Ολύμπου οι θεοί. Πρόκειται για έναν τρόπο να νιώθει κανείς υπεύθυνος για κάτι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι δικτατορίες χρησιμοποιούν ως όπλο την έννοια μιας παγκόσμιας συνωμοσίας. Τα πρώτα δέκα χρόνια της ζωής μου εκπαιδεύτηκα από φασίστες στο σχολείο και αυτοί υποστήριζαν την ιδέα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας - ότι οι Αγγλοι, οι Εβραίοι και οι καπιταλιστές συνωμοτούσαν εναντίον του φτωχού ιταλικού λαού. Το ίδιο έκανε και ο Χίτλερ. Και ο Μπερλουσκόνι ξόδευε κάθε προεκλογική του εκστρατεία μιλώντας για τη διπλή συνωμοσία δικαστών και κομμουνιστών. Δεν υπάρχουν πια κομμουνιστές, ακόμη κι αν τους ψάξει κανείς με φακό δεν θα τους βρει, όμως για τον Μπερλουσκόνι ακόμη προσπαθούν να του πάρουν την εξουσία.»


Ο παγκοσμίου φήμης συγγραφέας δεν εξισώσει τον Χίτλερ με τον Μπερλουσκόνι, όμως σίγουρα δεν αποτελεί θαυμαστή του απερχόμενου ιταλού πρωθυπουργού. Ο Εκο αποτελούσε πάντοτε εξέχον μέλος της ιταλικής Αριστεράς και ασκούσε δριμεία κριτική στον Μπερλουσκόνι ήδη από την πρώτη του πρωθυπουργική θητεία στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Αν και δηλώνει ευχαριστημένος που ο Καβαλιέρε δεν βρίσκεται πια στο τιμόνι της Ιταλίας, προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να θεωρείται ξεγραμμένος, καθώς ίσως προσπαθήσει να επιστρέψει στο προσκήνιο μετά τις ιταλικές εκλογές που έχουν προγραμματιστεί για το 2013.


«Ο Μπερλουσκόνι είναι ιδιοφυΐα στην επικοινωνία. Διαφορετικά δεν θα είχε καταφέρει να γίνει τόσο πλούσιος. Εντόπισε τον στόχο του - μεσήλικες που βλέπουν τηλεόραση- από την αρχή. Οι νέοι άνθρωποι δεν βλέπουν τηλεόραση, απασχολούνται στο Διαδίκτυο. Τα άτομα που υποστηρίζουν τον Μπερλουσκόνι είναι 50άρες και 60άρες κυρίες και συνταξιούχοι που, σε μια χώρα με γηράσκοντα πληθυσμό, αποτελούν υπολογίσιμη εκλογική δύναμη. Συνεπώς, ακόμη και ορισμένες από τις πιο διάσημες γκάφες του μπορεί να είναι γκάφες για εμένα και για εσάς, αλλά πιθανότητα όχι για έναν 60χρονο επαρχιώτη. Το θέλγητρό του έγκειτο στη φράση 'πληρώνετε λιγότερους φόρους'. Οταν ο πρωθυπουργός λέει ότι καλά κάνεις που δεν πληρώνεις φόρους, είσαι ευχαριστημένος.»


Πώς μπόρεσε όμως μια κουλτούρα με παράδοση στη διανόηση και τις τέχνες όπως η Ιταλία να εκλέξει έναν τέτοιο γελωτοποιό; «Ο Μπερλουσκόνι έχει ταχθεί με πάθος εναντίον της διανόησης και καυχιόταν ότι είχε 20 χρόνια να διαβάσει ένα μυθιστόρημα. Φοβόταν τους διανοούμενους ως επικτική δύναμη και υπό αυτή την έννοια υπήρχε σύγκρουση μεταξύ του Μπερλουσκόνι και του κόσμου της διανόησης. Ομως η Ιταλία δεν είναι μια χώρα διανοούμενων, στο μετρό του Τόκιο, όλοι διαβάζουν. Στην Ιταλία όχι. Μην αποτιμάτε την Ιταλία μόνο από το γεγονός ότι έβγαλε έναν Ραφαήλ και έναν Μιχαήλ Αγγελο».

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ

Η πλούσια προσφορά του Βαγγέλη Λειβαδά στο ελληνικό θέατρο

Ο Βαγγέλης Λειβαδάς (δεξιά) σε παλαιότερη φωτογραφία με τη σύζυγό του Σμαρούλα Γιούλη και τον Γρηγόρη Βαλτινό από πρεμιέρα θεατρικής παράστασης

O Βαγγέλης Λειβαδάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Ηταν 90 ετών. Από πολύ νωρίς αγάπησε το θέατρο και το 1958 έκανε την πρώτη του θεατρική παραγωγή.

Εκτοτε οι δουλειές που ανέβασε ξεπέρασαν τις 350, καλύπτοντας όλα τα είδη, από την κωμωδία και το δράμα, ως τα μεγάλα μιούζικαλ, είδος που ταυτίστηκε με τον ίδιο και με την αγαπημένη του σύζυγο, Σμαρούλα Γιούλη.



Τη δεκαετία του ΄70 ανέλαβε το τότε θέατρο Καλουτά και το μετέτρεψε σε «Αμφιθέατρο» για να παρουσιάσει τον «Ερωτόκριτο» και την «Οδύσσεια», ενώ ήταν ο πρώτος παραγωγός που ανέβασε αριστοφανική κωμωδία στο Ηρώδειο.

Συνεργάσθηκε με όλο, σχεδόν, το ελληνικό θέατρο, για παραστάσεις ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου. Ανάμεσα στις εκατοντάδες παραγωγές του περιλαμβάνονται έργα των Ξενόπουλου, Μελά, Τσιφόρου, Πρετεντέρη, Σακελλάριου, Ψαθά, Ρούσου, Γιαλαμά και αργότερα, Μάτεσι, Μποστ, Μουρσελά, Ξανθούλη ως τον Λαζόπουλο. Αλλωστε για την αγάπη του στο ελληνικό έργο τιμήθηκε από την Ενωση Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.

Από τους λάτρεις των διεθνών μιουζικαλ ανέβασε στις αθηναϊκές σκηνές τα «Σικάγο», «Η γυναίκα της χρονιάς», «Μάγκες και κούκλες», «Hello Dolly», «Sweet Charity» ως και το «Grease» κ.ά. Από τις παραστάσεις του πέρασε όλο το ελληνικό θέατρο, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, συνθέτες, σκηνογράφοι, φωτιστές.

Η πλούσια θεατρική του δραστηριότητα αναπτύχθηκε μέσα στις τέσσερις δεκαετίες της πορείες του στα θέατρα Καλουτά, Διονυσια, Ακάδημος και πιο πρόσφατα στις σκηνές του Αμιράλ, του Βέμπο και των θερινών Παρκ και Σμαρούλα _αφιερωμένο στην Σμαρούλα Γιούλη, με την οποία μοιράστηκε και όλα τα τελευταία χρόνια της ζωής του, καθώς είχε αποσυρθεί, λόγω ηλικίας και προβλημάτων υγείας από τα ελληνικά θεατρικά δρώμενα.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ

Το άγνωστο Αιγαίο της τέχνης

Από νησάκι σε νησάκι η απόσταση είναι µικρή. Ενα καΐκι θα τη διανύσει σε λίγη ώρα, αλλά και πριν από αιώνες τα πρώτα αυτοσχέδια πλεούµενα των προϊστορικών ανθρώπων δεν θα δυσκολεύονταν να την κάνουν.

Οπως και να βρεθούν στις απέναντι – σε απόσταση αναπνοής – ακτές της Μικράς Ασίας, σε εποχές όπου η θάλασσα ήταν µέσο επικοινωνίας και όχι όριο.

Μια δρασκελιά χωρίζει τη Νίσυρο, την Τήλο, τη Χάλκη και τη Σύµη µεταξύ τους. Και αν το Καστελόριζο, η Μεγίστη της αρχαιότητας, βρέθηκε λίγο µακρύτερα, στη νοτιοανατολικότερη άκρη της ελληνικής επικράτειας, αυτό σε τίποτε δεν αλλάζει την κοινή τους µοίρα: γλώσσα, θεοί και έθιµα, εµπόριο, τέχνη, ιστορία... ώσπου να γίνουν σήµερα σταθµοί της άγονης γραµµής, προορισµοί για ταξιδευτές του καλοκαιριού, που βγαίνουν προς άγραν αυθεντικότητας.

Αν καταµεσής του χειµώνα τα ταξίδια στο Αιγαίο είναι µια µικρή περιπέτεια, µε την ασφάλεια που παρέχουν οι χώροι ενός µουσείου στην καρδιά της Αθήνας, οι κίνδυνοι εξανεµίζονται. Στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης ο θαλασσινός αέρας φυσάει ήρεµα, µπουρίνια δεν υπάρχουν και το ταξίδι «Αγονη γραµµή: Καστελόριζο, Σύµη, Χάλκη, Τήλος, Νίσυρος» διεξάγεται οµαλά. Αυτός είναι ο στόχος της έκθεσης που εγκαινιάζεται στις 8 ∆εκεµβρίου ρίχνοντας τα φώτα στα µικρά νησιά µε τη µακρά ιστορία.

«Σήµερα µπορεί να είναι ξεχασµένα, αφού η επικράτηση των ατµοπλοίων από τις αρχές του 20ού αιώνα τα έβγαλε έξω από τα ναυτικά δροµολόγια, για χιλιετίες όµως τα πράγµατα δεν ήταν έτσι. Αυτά τα νησάκια ήταν εµπορικοί σταθµοί στο Αιγαίο για τα πλοία που έρχονταν από την Κύπρο αλλά και από τις απέναντι ακτές της Λυκίας στη Μικρά Ασία, γι’ αυτό και έχουν υψηλό επίπεδο πολιτισµού» λέει ο διευθυντής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης καθηγητής κ. Νίκος Σταµπολίδης .

Σχεδιάζοντας το ωραίο ταξίδι τα επισκέφθηκε ένα προς ένα, µπήκε στις αρχαιολογικές αποθήκες, αφού το πλήθος των εκθεµάτων προέρχεται από αυτές, ελλείψει µουσείων – υπάρχει µόνο ένα στη Νίσυρο, ενώ στη Σύµη µια συλλογή σε νεοκλασικό σπίτι – και τελικώς κατέληξε σε 390 αντικείµενα που καλύπτουν όλες τις εποχές αλλά κυρίως δείχνουν τη δυναµική του τόπου και των ανθρώπων του. «Παρ’ όλα αυτά, ανασκαφές έχουν γίνει ελάχιστες, έτσι τα ευρήµατα έχουν προκύψει µόνο από σωστικές έρευνες, ενώ σε ορισµένες περιπτώσεις είναι τυχαία» σηµειώνει.




Σε ατµόσφαιρα θαλασσινή

Γλυπτά, επιτύµβια ανάγλυφα, αγγεία, ειδώλια, τµήµατα ταφικών στηλών, αρχιτεκτονικά µέλη, τοιχογραφίες, λαβές αµφορέων µε σφράγισµα, λυχνάρια, νοµίσµατα και κοσµήµατα, εφυαλωµένα πινάκια βρίσκουν αυτές τις ηµέρες τη θέση τους στην έκθεση, που είναι διαρθρωµένη σε πέντε ενότητες, όσες και τα νησιά. Μια τεράστια πέτρινη πλώρη πλοίου από τη Νίσυρο βρίσκεται ήδη στηµένη στο φουαγέ του µουσείου, που «πλέει» σε ατµόσφαιρα θαλασσινή. Επάνω της ήταν κάποτε στηµένο ένα άγαλµα, όπως και η Νίκη της Σαµοθράκης, σύµβολο ναυτικής δύναµης και υπεροχής στη θάλασσα. Μια τεράστια φωτογραφία λοιπόν του περίφηµου γλυπτού – το Λούβρο αρνήθηκε τον δανεισµό του – δεσπόζει πίσω από την πλώρη.

Οι άλλες πλευρές της αίθουσας καλύπτονται από την αναπαραγωγή σε φυσικό µέγεθος του ανάγλυφου µιας «τριηµιολίας» – πλοίο που µπορούσε να µετατρέπεται από εµπορικό σε πολεµικό – το οποίο βρίσκεται λαξευµένο στον βράχο της Ακρόπολης της Λίνδου και από µια «κινούµενη θάλασσα», χάρη στην τεχνολογία, στο κέντρο της οποίας έχει τοποθετηθεί µαρµάρινη στήλη µε το ανάγλυφο ενός ναυαγού. Τα πανιά ανοίγουν στη συνέχεια, από τον Νότο προς τον Βορρά.

Στις αίθουσες του µουσείου οι αρχαιολόγοι κυρία Σταυρούλα Οικονόµου και κ. Γιώργος Τασούλας εργάζονται πυρετωδώς πάνω στο πλάνο της έκθεσης, ενώ οι συντηρητές προσφέρουν τις τελευταίες υπηρεσίες τους στα ευπαθή αρχαία αντικείµενα. Οι προθήκες είναι ανοιχτές, κάποια εκθέµατα ήδη έχουν τοποθετηθεί, αλλού υπάρχουν κενά, κάποια µεγάλα γλυπτά είναι καλυµµένα προσεκτικά προς αποφυγήν ατυχηµάτων, οι λεζάντες είναι ακόµη πρόχειρες. Βασικό φόντο πίσω από όλα, το µπλε του Αιγαίου µε φωτογραφίες των νησιών, µια παρ’ όλα αυτά καθ’ υπερβολήν προσθήκη σε ένα ούτως ή άλλως δυνατό σύνολο.

Μικρή αίθουσα στο τέλος της έκθεσης εξάλλου είναι αφιερωµένη στους ανθρώπους των νησιών, καθώς µιλούν οι ίδιοι σε βίντεο για τα προβλήµατά τους: τη λειψυδρία, την ιατροφαρµακευτική περίθαλψη, τη συγκοινωνία, την αρχαιοκαπηλία. «Ο στόχος µας δεν είναι να δείξουµε µόνο αντικείµενα. Επιδιώκουµε να φανεί η ιστορία των ανθρώπων πίσω από αυτά, γιατί κανείς δεν µπορεί να µένει στο παρελθόν παραβλέποντας τη σύγχρονη πραγµατικότητα, που συχνά είναι σκληρή» εξηγεί ο κ. Νίκος Σταµπολίδης.



ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΟ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟΥ ΣΤΗ ΝΙΣΥΡΙΑ ΚΟΡΗ

Στην πρώτη αίθουσα για το Καστελόριζο τις εντυπώσεις κλέβουν ένας ωραίος, μαρμάρινος κορμός νέου του 4ου αι. π.Χ., τα λυκιακά ανάγλυφα της Ρωμαϊκής εποχής που παριστάνουν δώδεκα πολεμιστέςκυνηγούς, το τμήμα μιας σαρκοφάγου με μια ανδρική προτομή και τον Ερωτα, η καλλίγραμμη ταφική στήλη σε σχήμα λύρας αλλά και το περίφημο χρυσό στεφάνι που είχε βρεθεί το 1913 «εντός θήκης λιθίνης» στο οροπέδιο του Αϊ-Γιώργη του Βουνού (4ος-3ος αι. π.Χ.). Ανάμεσα στα 38 εκθέματα όμως αυτής της ενότητας υπάρχουν και ένα επιτύμβιο ανάγλυφο με κορμό πολεμιστή, το μαρμάρινο μικρό άγαλμα της Υγείας, ενσφράγιστες λαβές αμφορέων, νομίσματα, εφυαλωμένα πινάκια με εγχάρακτο διάκοσμο από ναυάγιο και ένα αποτοιχισμένο τμήμα παράστασης με τον Προφήτη Δαβίδ και τον Αγιο Γεώργιο.

Πήλινα αντικείμενα της Υστερομινωικής εποχής, ενεπίγραφες στήλες, αρχαϊστικά ανάγλυφα, ένα αγαλμάτιο Αφροδίτης και ένας μαρμάρινος Ερωτας, νομίσματα κλασικών - ρωμαϊκών χρόνων αλλά και λύχνοι, εφυαλωμένα πινάκια και η εικόνα του Χριστού με παράσταση της Αμπέλου περιλαμβάνονται στα 62 αντικείμενα που εκτίθενται στην αίθουσα της Σύμης. Ενα «επίνητρο» (πήλινο αντικείμενο με παραστάσεις από τη ζωή στον γυναικωνίτη που χρησιμοποιούνταν για το τύλιγμα του νήματος) είναι το ξεχωριστό αντικείμενο που έφθασε από τη Χάλκη αλλά μεταξύ των 64 εκθεμάτων ιδιαίτερη αίσθηση κάνουν και το αμφιπρόσωπο ρυτό αγγείο με τον Σάτυρο και τον Διόνυσο που ίσως να περιστρεφόταν για να φαίνονται και οι δύο όψεις του, μια ταφική στήλη με ανάγλυφη καθιστή γυναίκα, νομίσματα και τμήματα υστεροβυζαντινών τοιχογραφιών με την εις Αδου κάθοδον.

Μαρμάρινη τράπεζα προσφορών του 5ου αι. μ.Χ. σε σχήμα πετάλου βρίσκεται στο κέντρο της αίθουσας της Τήλου, μαζί με άλλα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα της παλαιοχριστιανικής εποχής. Εδώ όμως μεταξύ των 82 αντικειμένων υπάρχουν και μινωικά κύπελλα, μυκηναϊκή κεραμική, τιμητικά ψηφίσματα αλλά και κοσμήματα που προέρχονται από τον «Τάφο των Κοσμημάτων» (είχαν κατασχεθεί σε χέρια αρχαιοκαπήλων), χρυσό διάδημα με «Ηράκλειο άμμα» (κόμπο) και Ερωτιδείς, χρυσά κουμπιά, χρυσό δαχτυλίδι, σφραγιδόλιθος από κορναλίνη με τη θεά Τύχη. Κεντρικό έκθεμα της τελευταίας ενότητας εξάλλου για τη Νίσυρο αποτελεί η περίφημη «Νισυρία Κόρη», πορτρέτο σε μάρμαρο του 3ου αι. π.Χ. Δίπλα της αγγεία του 7ου-6ου αι. π.Χ. από προσφορές σε ταφές, γυάλινα της Ελληνιστικής εποχής, η τοιχογραφία με την Αγία Κυριακή, σταυρός λιτανείας, πήλινη ευλογία του Αγίου Μηνά. Το σύνολο 142 εκθέματα, ανάμεσα στα οποία και λίθινα προϊστορικά εργαλεία και σκεύη από τη νησίδα Γυαλί.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ,Μαρία Θερμού

Καλλιόπη Λεμού: «Οι πολιτικοί μας δεν πονούν τον τόπο μας»

Συνέντευξη με την ελληνικής καταγωγής δημιουργό (γλύπτρια), με αφορμή την τελευταία της έκθεση, «Πλοηγώντας μέσα στο σκοτάδι, Μέρος ΙΙΙ» στην Κρύπτη του Αγ. Παγκράτιου στο Λονδίνο.

ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΜΠΛΑΤΣΟΥ

Στο Λονδίνο μπορεί η αντίστροφη μέτρηση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 να έχει ήδη ξεκινήσει, όπως άλλωστε καταγράφεται στο ηλεκτρονικό ρολόι-ημερολόγιο της Trafalgar Square, μπορεί τα εορταστικά φωτάκια να έχουν ανάψει στους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους, η διάθεση των κατοίκων όμως μοιάζει μάλλον πεσμένη. Το αποδεικνύει άλλωστε και χθεσινό δημοσίευμα στον Guardian: «Θες να είσαι ευτυχισμένος; Μη μένεις στην Αγγλία». Ανεργία, οικονομική ύφεση και μια συντηρητική κυβέρνηση που με τις αποφάσεις της έχει βγάλει δύο φορές, από τον περασμένο Μάρτιο, στους δρόμους τη βρετανική νεολαία. Όμως, μέσα σε όλα αυτά ή ίσως εξαιτίας όλων αυτών, η Μεγάλη Βρετανία εξακολουθεί να παράγει τέχνη. Και μέσα στην πληθώρα των πολιτιστικών γεγονότων που προσφέρει η βρετανική πρωτεύουσα στους κατοίκους και τους επισκέπτες της, είναι και η έκθεση της Καλλιόπης Λεμού «Πλοηγώντας μέσα στο σκοτάδι, Μέρος ΙΙΙ» στην Γκαλερί της Κρύπτης του Αγίου Παγκράτιου.

Δεδομένου ότι αργήσατε να εκθέσετε δημοσίως τη δουλειά σας, πως άνοιξε η δίοδος επικοινωνίας με το κοινό σας;

Παρά το γεγονός ότι ζωγραφίζω από παιδί και μετά ως ενήλικη παρακολούθησα διάφορες σχολές εικαστικών, δεν είχα το κουράγιο να βγάλω τη δουλειά μου προς τα έξω. Φοβόμουν ότι μπορεί να μην είχε καμία αξία, να μην υπήρχε κανένας λόγος να τη μοιραστώ με τον υπόλοιπο κόσμο. Επειδή προέρχομαι από ένα πολύ συντηρητικό περιβάλλον, δεν είχα την ενθάρρυνση που θα ήθελα. Οι γονείς μου δεν μου επέτρεψαν καν να δώσω εξετάσεις για τη Σχολή Καλών Τεχνών. Εγώ όμως έδωσα και πέρασα αλλά δεν μου επέτρεψαν να παρακολουθήσω τη σχολή. Αυτό το έκανα όταν πια ήμουν παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών. Όταν εγώ όριζα τη ζωή μου κι αποφάσισα να ακολουθήσω αυτό που κόχλαζε μες στην ψυχή μου, με την ενθάρρυνση του συζύγου μου βέβαια αλλά και τη σημαντική βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή.

Ποιο ήταν το αίτημά σας για να ξεκινήσετε ψυχοθεραπεία;

Θυμάμαι είχα πει στο θεραπευτή μου, «θέλω να με βοηθήσεις να έχω εμπιστοσύνη σε αυτό που κάνω, να το πιστέψω, να το στηρίξω και να το βγάλω προς τα έξω». Η πρώτη έκθεσή μου, μετά τις συνεδρίες ψυχανάλυσης, ήταν πριν από 10 χρόνια, όταν ήμουν 50 ετών, στη Σύρο, όπου είχαν προκύψει και πολλά αρχέγονα σχέδια. Μόλις δε είχε πεθάνει και ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός, και είχα κάνει πολλούς φαλλούς και γενικά διάφορα φαλλικά σχήματα.

Προφανώς συνδεόταν, σε ψυχαναλυτικό επίπεδο, η απώλεια της εξουσίας της πατρικής φιγούρας με τα φαλλικά σχήματα της έκθεσής σας.

Προφανώς. Είχα κάνει τότε έναν τεράστιο ξύλινο φαλλό και σκεφτόμουν, «ευτυχώς, έχει πεθάνει ο πατέρας μου αλλιώς δε θα μπορούσα να το έχω εκθέσει το συγκεκριμένο γλυπτό». Το είχα συζητήσει μάλιστα με τον θεραπευτή μου. Τον είχα ρωτήσει, «μήπως κάνω βλακείες;» κι αυτός μου επέστρεψε την ερώτηση: «Από πού προέρχεται η τέχνη σου;». «Από την ψυχή μου» του απάντησα. Κι αυτός πρόσθεσε: «Ε, τότε δεν μπορεί να είναι λάθος. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια σου». Μου πήρε, λοιπόν, 50 χρόνια για να μπορέσω να εκθέσω την αλήθεια μου και να τη στηρίξω χωρίς να φοβάμαι την απόρριψη.

Εχετε εισπράξει απόρριψη για τη δουλειά σας;

Περισσότερη στην Ελλάδα παρά στο εξωτερικό. Κυρίως, γιατί η δουλειά μου συνδέεται με το όνομά μου, με μια τάξη ανθρώπων που δεν έχει σχέση με την τέχνη αλλά με τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις. Στην Ελλάδα, έχω εισπράξει αρκετή καχυποψία για την ποιότητα του έργου μου λόγω της καταγωγής μου. Εδώ, στην Αγγλία, όπου το επίθετό μου δεν λέει τίποτα και σε κανέναν, είμαι ελεύθερη. Στον τόπο του ίσως δύσκολα γίνεται κανείς αποδεκτός γι' αυτό που είναι. Παρόλα αυτά, έχω κάνει αρκετές εκθέσεις στην Ελλάδα.

Ουσιαστικά η Αγγλία συνδέεται με την καλλιτεχνική σας ενηλικίωση.

Οντως. Μια ενηλικίωση που άργησε βέβαια να συμβεί στην περίπτωσή μου. Ετσι, λοιπόν, φέτος, στην Αγγλία, στα 60 μου χρόνια, με την έκθεση «Πλοηγώντας μέσα στο σκοτάδι, Μέρος ΙΙΙ», ολοκληρώνεται ένας κύκλος, που τον αφιερώνω στο Λονδίνο, την πόλη που με βοήθησε να γίνω αυτή που είμαι.

Γιατί επιλέξατε μια κρύπτη γι' αυτή την τόσο συμβολική για σας επέτειο;

Εχετε δίκιο να αναρωτιέστε μια και η κρύπτη αυτή ήταν χώρος ενταφιασμού. Όμως, ενώ μοιάζει να συμβολίζει το τέλος, για μένα σηματοδοτεί το ξεκίνημα μιας νέας αρχής.

«Νιώθω πιο πολύ Ελληνίδα στο Λονδίνο»

«Πλοηγώντας μέσα στο σκοτάδι» λοιπόν. Ποιες οι μεταφορικές αναφορές του έργου σας;

Η έννοια της πλοήγησης εμπεριέχει την αναζήτηση κατεύθυνσης, που όμως αντιφάσκει με το «σκοτάδι» του τίτλου. Σε μεταφορικό επίπεδο, λοιπόν, αναφέρομαι στην ενδοσκόπηση, στην προσπάθεια του καθενός μας να βρει την πορεία και το στόχο του σε αυτή τη ζωή, αυτό το φωτάκι που λαμπυρίζει στην ψυχή του μες στα σκοτάδια τα δικά του αλλά και αυτών που τον περικυκλώνουν και απειλούν να τον κάνουν να χάσει τη ρότα του. Δείτε τα «σκοτάδια» που μας τριγυρίζουν σήμερα. Η παγκόσμια οικονομική κατάσταση που κατακρημνίζεται, τα πολιτικά συστήματα που γίνονται όλο και πιο απολυταρχικά, οι ελευθερίες του ατόμου που ολοένα συρρικνώνονται. Όμως, πιστεύω ότι αυτά τα σκοτάδια μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε γιατί δεν είναι πραγματικά δικά μας. Αλλοι τα δημιουργούν για να μας εγκλωβίσουν. Το πραγματικό σκότος επέρχεται όταν εμείς οι ίδιοι κλείσουμε το διακόπτη της ψυχής και του μυαλού μας. Όταν ο άνθρωπος χάσει τη λογική του, τότε κινδυνεύει να τον καταπιεί το σκοτάδι.

Αλήθεια, γιατί ασχοληθήκατε με την τέχνη όταν είχατε μια οικογενειακή επιχείρηση να σας περιμένει;

Ποτέ δεν ήμουν επιχειρηματίας. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν μαμά και καλλιτέχνης. Μην κοιτάτε που οι γονείς μου δεν μου επέτρεψαν να ακολουθήσω την κλίση μου επειδή θεωρούσαν πως δεν ήταν πρέπον. Ευτυχώς, παντρεύτηκα έναν άνθρωπο με πολύ μεγάλη κατανόηση, που καταλάβαινε την ανάγκη μου να δημιουργώ, και δεν με απέτρεψε από το να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στην τέχνη ενώ παράλληλα μεγάλωνα τα παιδιά μας. Αλλά και τα παιδιά νομίζω ήταν περήφανα που έβλεπαν τη μαμά τους να πηγαίνει και αυτή, όπως αυτά, σε σχολή για να μάθει κάτι και δεν ξόδευε όλη τη μέρα της μες στο σπίτι ή κάνοντας ψώνια.

Εχοντας ζήσει 40 χρόνια στην Αγγλία, πόσο Ελληνίδα αισθάνεστε στο Λονδίνο και πόσο Ευρωπαία στην Ελλάδα;

Οσο είμαι στο Λονδίνο, αισθάνομαι πάρα πολύ Ελληνίδα. Η ίδια μου η δουλειά, τροφοδοτείται από τα βιώματά μου, από όσα είναι καταγεγραμμένα μέσα μου από τότε που ήμουν παιδί. Όμως, κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα, απογοητεύομαι και στενοχωριέμαι πάρα πολύ. Η ασυνέπεια, η κοροϊδία, η εντύπωση ότι είμαστε οι εξυπνότεροι όλων, όλες αυτές οι πρακτικές και οι αντιλήψεις με πληγώνουν αφάνταστα όταν τις συναντώ στην πατρίδα μου.


Ποια η εικόνα της Ελλάδας όπως αποτυπώνεται από την εδώ επαφή σας με τους Βρετανούς;

Πολλοί Βρετανοί αγαπούν πολύ την Ελλάδα, την ιστορία της, τον πολιτισμό της. Και νιώθουν βαθιά λύπη για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας. Ο περισσότερος κόσμος δεν έχει καταλάβει καν πως βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση αλλά γνωρίζει ότι το πρόβλημα δεν είναι αμιγώς ελληνικό αλλά αφορά ολόκληρη την Ευρώπη. Φυσικά, υπάρχει και μια μερίδα Βρετανών που λέει «τα θέλατε και τα πάθατε».

Εσάς τι σας εξοργίζει και τι σας κάνει να ελπίζετε για την κατάσταση που επικρατεί στη σημερινή Ελλάδα;

Με εξοργίζει η συμφεροντολογία των πολιτικών. Το ότι δεν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής ένας πολιτικός αρχηγός να πει «θα δουλέψω, θα θυσιαστώ για την πατρίδα μου». Ολοι τους κοιτούν το ατομικό τους συμφέρον και όχι το καλό του τόπου. Κανείς τους δεν πονά την πατρίδα. Τώρα, αν κάτι με κάνει να ελπίζω, είναι ότι η πατρίδα μας έχει επιβιώσει από πολλές κρίσεις στο παρελθόν. Ελπίζω, λοιπόν, ότι θα βρούμε μέσα μας τη δύναμη και θα σταθούμε πάνω από τις περιστάσεις για να σταματήσουμε αυτή την κατρακύλα του τόπου μας.

Στην Ιταλία, κραταιοί επιχειρηματίες συνεισφέρουν από το ιδιωτικό τους ταμείο για να γίνουν έργα επενδυτικά ή πολιτιστικά. Στην Ελλάδα, γιατί δε βλέπουμε να συμβαίνει κάτι τέτοιο;

Γιατί όπως οι πολιτικοί, έτσι και οι επιχειρηματίες λειτουργούν με βάση το ατομικό όφελος. Ακόμα και οι Ελληνες του εξωτερικού να ήθελαν να βοηθήσουν, μπορεί να αποθαρρύνονται από κάποιες καταστάσεις στο εσωτερικό της χώρας.

«Γλυπτική» στην κουζίνα της γιαγιάς

Μικρές, αγαπημένες μνήμες που σας πάνε πίσω στα παιδικά σας χρόνια;

Μνήμες με τη γιαγιά μου τη Μαρία, η οποία ούτε μια φορά δε μου είπε «όχι». Ακόμα κι όταν της ζητούσα να με πηγαίνει σε μια λίμνη κοντά στο σπίτι για να χαζεύω τα ψάρια με τις ώρες.

Και το γενέθλιο τραύμα που φέρετε από τότε;

Το ότι έπρεπε να είμαι όπως ήθελαν οι γονείς μου να είμαι. Αλλά εγώ δεν ήμουν καθόλου όπως με περίμεναν. Ημουν μοναχική, ζωγράφιζα με τις ώρες κάτω από το τραπέζι, ήμουν στο δικό μου κόσμο. Δεν ήθελα να κάνω πράγματα που δεν μου άρεσαν.

Ποια συμβουλή κρατήσατε από τα παιδικά σας χρόνια;

Μάλλον κράτησα τον τρόπο ζωής της γιαγιάς μου, η οποία ήταν ένας άνθρωπος απλός, η προσωποποίηση της χαράς της ζωής. Κάναμε μαζί τόσα πράγματα: καθαρίζαμε τα σταφύλια για να κάνουμε γλυκό, διπλώναμε με τα αμπελόφυλλα τα ντολμαδάκια σε ωραία σχήματα, πλάθαμε πασχαλινά κουλουράκια.

Ισως αυτά να ήταν και τα πρώτα σας μαθήματα γλυπτικής.

Ενδεχομένως. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι αλλά μάλλον έχετε δίκιο. Η γιαγιά μου με μύησε στην αγάπη της αφής των υλικών. Δεν μου είπε ποτέ «μην το κάνεις αυτό γιατί θα λερωθείς». Αντιθέτως, φόραγα μια ποδιά μεγαλύτερη από το μπόι μου και πασαλειβόμουν με αλεύρια, αλάτια, ζάχαρες.

INFO: «Navigating in the dark Part III», The Crypt Gallery, St. Pancras Church, Euston Rd (0044-2073881461). Εως: 27/11.

Δωδεκάθεο και Χριστός στη Νέα Υόρκη

Το πρόσωπό της είναι πληγωμένο βαθιά. Η μύτη της σπασμένη. Είναι προφανές πως κάποιος επιχείρησε να της βγάλει τα μάτια. Και στο μέτωπό της είναι χαραγμένος ένας σταυρός. Ποιος μπορεί να μίσησε τόσο αυτή τη μαρμάρινη Αφροδίτη και να τη σημάδεψε τόσο βαριά;

Η απάντηση που έρχεται αυθόρμητα στα χείλη είναι «οι χριστιανοί». Και είναι σωστή. Ο λόγος όμως για τον οποίο της επιτέθηκαν δεν οφείλεται στο ότι ήταν εξέχον μέλος του δωδεκαθέου αλλά διότι θέλησαν με τον σταυρό να την εξαγνίσουν, να την κάνουν δική τους και να την εντάξουν στην καθημερινότητά τους.

Αποψη ανατρεπτική σε σχέση με τα όσα πιστεύαμε ώς τώρα (την υποστηρίζουν οι διευθυντές του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Νίκος Καλτσάς και του Μπενάκη Αγγελος Δεληβορριάς) και δεν είναι η μόνη που επικρατεί στην έκθεση που διοργανώνει για πέντε μήνες το Ωνάσειο Μορφωτικό Κέντρο της Νέας Υόρκης σε συνεργασία με το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο (ΒΧΜ) υπό την επιμέλεια της διευθύντριας του ΒΧΜ Ευγενίας Χαλκιά και της αναπληρώτριας διευθύντριας Αναστασίας Λαζαρίδου.

Θησαυροί που τους χώρισε ο χρόνος συναντώνται ξανά για πρώτη φορά - όπως τα ασημένια πινάκια από τη Λάμπουσα της Κύπρου. Εργα τέχνης που βγήκαν πρόσφατα από το χώμα και δεν έχουν ακόμη πάρει τις θέσεις τους σε προθήκες μουσείων - όπως ελεφαντοστέινα πλακίδια από τη Μαρώνεια. Και πολύτιμα ευρήματα που για πρώτη φορά αποκτούν διαβατήριο για να ταξιδέψουν εκτός Ελλάδος - όπως τα αγαλματίδια από την Κόρινθο που απεικονίζουν αρχαιοελληνικές θεότητες - είναι μερικά μόνο από τα 170 αντικείμενα που διαπλέουν τον Ατλαντικό για να συνθέσουν μία επίκαιρη έκθεση και να ρίξουν φως σε μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της Ιστορίας - την περίοδο από τον 3ο έως τον 7ο αι. μ.Χ., την εποχή δηλαδή της μετάβασης από τα ρωμαϊκά στη βυζαντινά χρόνια και από την εγκατάλειψη του παγανισμού έως την επικράτηση του χριστιανισμού.

«Πρόκειται για μια έκθεση που εντάσσεται στο σκεπτικό του Ιδρύματος, δηλαδή προβάλλει τον Ελληνισμό στη Νέα Υόρκη, όπου δεν υπάρχουν άλλες δομές για να τον υποστηρίξουν, συμβάλλει στην πολιτιστική διείσδυση της Ελλάδας και ακολουθεί τη λογική της έκπληξης, εξ ου και οι εκθέσεις μας προσελκύουν 70.000-80.000 θεατές» τονίζει ο πρόεδρος του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Ωνάσης Αντώνης Παπαδημητρίου.

Μέσα από επτά ενότητες όσοι φτάσουν ώς τον εκθεσιακό χώρο στο Olympic Tower θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν την ώσμωση των διαφορετικών θρησκειών στο τέλος της αρχαιότητας, όπως καταγράφηκε κυρίως σε γλυπτά που άλλαξαν ταυτότητα για να εξυπηρετήσουν τις νέες ανάγκες. Να δουν πώς η αναγνώριση του χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας έφερε εκτός των άλλων μεγαλοπρεπείς ναούς στα αστικά κέντρα αλλά και πώς οι πόλεις μετά την pax romana τειχίζονται και περιορίζονται. Να διαπιστώσουν πώς παγανιστικά σύμβολα που απέτρεπαν το κακό υιοθετήθηκαν από τη νέα θρησκεία, πώς αλλάζει η νοοτροπία για τον θάνατο με την έλευση του χριστιανισμού αλλά και πώς γεννήθηκε η χριστιανική τέχνη αλλάζοντας περιεχόμενο και συμβολισμό σε θέματα της ελληνορωμαϊκής τέχνης.

«Αυτή η έκθεση είναι αφιερωμένη κατά κύριο λόγο στην ανάδειξη της παράξενης και πολυποίκιλης ζωής μιας εποχής που κάποτε είχε βυθιστεί στο σκοτάδι ως εποχή θανάτου και σκότους. Πρόκειται για την τελευταία και πιο εξωστρεφή από τις σημαντικές εποχές της αρχαιότητας. Αυτά τα δραματικά κομμάτια της μας μιλούν απευθείας για το πώς ήταν να ζεις εν μέσω μιας τεράστιας αλλαγής» επισημαίνει ο ομότιμος καθηγητής Ιστορίας Πίτερ Μπράουν, μέλος της ακαδημαϊκής συμβουλευτικής επιτροπής από το Πρόγραμμα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πρίνστον που υποστηρίζει την έκθεση.
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ

Δεινόσαυροι κατακλύζουν την Αθήνα!

Μία έκθεση θα μας μεταφέρει 65 εκατομμύρια χρόνια πίσω στο χρόνο! Οι δεινόσαυροι του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου στο νέο εκθεσιακό χώρο στο the Mall Athens
Ταξίδεψαν 3.000 χιλιόμετρα μέσα σε 6 νταλίκες πάνω από 10 μέτρα η κάθε μία! O γιγάντιος Baryonyx, βάρους 1440 κιλών, ανέβηκε σε ύψος 35 μέτρων μπροστά στα έκπληκτα μάτια των περαστικών!

Μόνο το κεφάλι του T-Rex ζυγίζει 900 κιλά! Πάνω από 10 εξειδικευμένοι τεχνικοί του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας συντονίζουν την επιχείρηση «Δεινόσαυροι στην Αθήνα»!

Σε 850 τ.μ. εκτείνεται ο νέος εκθεσιακός χώρος, στον 4ο όροφο του the Mall Athens! Οι Δεινόσαυροι είναι εδώ!

Σαστισμένοι οι περαστικοί, μπροστά στη θέα των δεινοσαύρων, παρακολουθούσαν τα προϊστορικά ζώα να ίπτανται πάνω από την Αθήνα σε ύψος 35 μέτρων προκειμένου να εγκατασταθούν στο νέο εκθεσιακό χώρο, στον 4ο όροφο του The Mall Athens.

Ο Βαρυόνυχας (Baryonyx) με διαστάσεις 8.45Μ χ 3Π χ 3,50Υ και βάρος 1440 κιλά ήταν αυτός που τράβηξε τα περισσότερα βλέμματα μαζί με το κεφάλι του Tυρανόσαυρου Ρεξ (T-Rex) που ζυγίζει 900 κιλά! Εξίσου εντυπωσιακή εμφάνιση έκανε τόσο ο Ευοπλοκέφαλος (Euoplocephalus), διαστάσεων 5.50Μ χ 1.60Π χ 2.20 Υ και βάρους 850 κιλών, όσο και ο Ιγκουάνοντον (Iguanodon) με διαστάσεις 5.16M x 1.35Π χ 2.40 Υ που ζυγίζει μόνο... 454 κιλά!

Πάνω από 10 εξειδικευμένοι τεχνικοί του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας εργάζονται πυρετωδώς από το πρωί της Τρίτης σε συνεργασία με τους Έλληνες τεχνικούς για να τοποθετήσουν τα γιγάντια ζώα στο νέο τους σπίτι, στον 4ο όροφο του The Mall Athens, λίγο πριν πάρει τη σκυτάλη ο σκηνογράφος Αντώνης Χαλκιάς (ευρύτερα γνωστός από την τηλεοπτική σειρά «Το Νησί») για να δημιουργήσει το σκηνικό διάκοσμο που θα μας μεταφέρει 65 εκατ. χρόνια πίσω στο χρόνο!

Οι δεινόσαυροι του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου θα βρίσκονται στην Αθήνα από τις 4 Δεκεμβρίου, σε μία έκθεση που αποκαλύπτει όλα όσα οι επιστήμονες γνωρίζουν για το πώς κυνηγούσαν και τί έτρωγαν οι δεινόσαυροι. Σε 850 τ.μ. συγκεντρώνονται ομοιώματα απολιθωμάτων, εκθέματα που μπορεί να αγγίξει ο επισκέπτης, επιστημονικά ευρήματα και 10 από τα πιο θεαματικά hi-tech animatronics, ενώ μια σειρά από διαδραστικές δραστηριότητες καλούν τον επισκέπτη να μπει σε ρόλο ερευνητή βάζοντάς τον να κάνει ακόμη και εικονικές ανασκαφές!

Η έκθεση «Δεινόσαυροι» αποτελεί την πρώτη από μια σειρά εκθέσεων, που θα ακολουθήσουν στον 4ο όροφο του The Mall Athens, σηματοδοτώντας μία νέα εποχή στις ψυχαγωγικές εκθέσεις εκπαιδευτικού χαρακτήρα στην Αθήνα.

ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΙ

4 Δεκεμβρίου 2011 - 4 Μαρτίου 2012

THE MALL ATHENS - 4ος όροφος

Ωράριο λειτουργίας:

Δευ. - Παρ.: 9.00 - 21.00

Σάββατο: 10.00 - 22.00

Κυριακή: 10.00 - 20.00

Τιμές εισιτηρίου:

Δευ.-Παρ. 9.00 - 13.30: 5 ευρώ γενική είσοδος

Δευ.-Παρ.: 13.30 - 21.00: 9 ευρώ (ενήλικες), 7 ευρώ (παιδιά έως 18 ετών)

Σαββατοκύριακο & αργίες: 9 ευρώ (ενήλικες), 7 ευρώ (παιδιά έως 18 ετών)

Σχολεία: 5 ευρώ

Τηλ. επικοινωνίας για επισκέψεις σχολείων: 210 7280200

Τηλ. επικοινωνίας για το κοινό: 2109472029
ΠΗΓΗ: NEWS 247

Το «Άστρο των Χριστουγέννων» επιστρέφει στο Ψηφιακό Πλανητάριο

Μία γνωστή ψηφιακή παράσταση για όλη την οικογένεια θα παρουσιάσει και φέτος το Ψηφιακό Πλανητάριο του Ιδρύματος Ευγενίδου την περίοδο των Χριστουγέννων 2011 και την Πρωτοχρονιά του 2012. Πρόκειται για το «Άστρο των Χριστουγέννων», που υπόσχεται να γεμίσει τις καρδιές μικρών και μεγάλων με το εορταστικό πνεύμα.

Η παράσταση διερευνά, με την συμμετοχή του θεατή, μερικά από τα πιο δημοφιλή ερωτήματα σχετικά με το ξεχωριστό εκείνο κοσμικό φαινόμενο που οδήγησε τους τρεις Μάγους στον νεογέννητο Χριστό.

Τι ήταν τελικά εκείνο το «Άστρο»; Ήταν άραγε μετέωρο ή κομήτης; Νόβα ή σουπερνόβα; Μετεωρίτης ή βολίδα; Ισχύει άραγε η πεποίθηση του Κέπλερ πως επρόκειτο για συζυγία πλανητών; Γιατί καμιά επιστημονική θεωρία δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ή να απορριφθεί έως σήμερα;

Ξεκινώντας από τη γέννηση του Θείου Βρέφους στη φτωχική φάτνη της Βηθλεέμ, η παράσταση «Το Άστρο των Χριστουγέννων» ξεδιπλώνει ιστορικά και επιστημονικά δεδομένα, μέσα από ένα ιδιαίτερο μουσικό και οπτικό θέαμα.

Το σενάριο και τη σκηνοθεσία έχει κάνει ο Παναγιώτης Σιμόπουλος, την μουσική ο Μπάμπης Μπλαζουδάκης και τα Animation ο Γιάννης Βαμβακάς. Αφηγητές είναι ο Χρήστος Σιμαρδάνης και ο Κώστας Σεραφειμίδης, ενώ το κείμενο για τον οδηγό της παράστασης έγραψε ο διευθυντής του Πλανηταρίου, Διονύσης Σιμόπουλος.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Θεσσαλονίκη:Χριστουγεννιάτικο παζάρι από το «Χαμόγελο του Παιδιού»

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το Χαμόγελο του Παιδιού στοχεύει στο να ενώσει όλες τις δυνάμεις, την ανθρωπιά, την έννοια και την αγάπη, στην υπηρεσία όλων των παιδιών.
Για το λόγο αυτό διοργανώνεται για μια ακόμη χρονιά το Χριστουγεννιάτικο παζάρι στη συμβολή των οδών Ερμού και Αριστοτέλους.
Το παζάρι θα λειτουργεί από τις 9:00 έως τις 21:00 καθημερινά μέχρι και το Σάββατο 31 Δεκεμβρίου, περιμένοντας όλους εμάς να στηρίξουμε αυτή τη σημαντική προσπάθεια.

Münzfund kratzt am Ruf von Herodes dem Großen

Münze aus dem Jahr 17 nach Christus: Eingemauert im Fundament

Jerusalem - Israelische Archäologen haben Münzen gefunden, die bisherige Vorstellungen über die Entstehungsgeschichte des Tempelbergs in Jerusalem revidieren könnten. Bisher glaubten Experten, dass der Komplex in der Regierungszeit von Herodes dem Großen errichtet wurde - der judäische Herrscher starb im Jahre 4 vor Christus.
Der Archäologe Eli Shukron von der israelischen Altertumsbehörde sagte nun, die unter der Westmauer gefundenen Münzen datierten auf 20 Jahre nach Herodes' Tod. Das würde bedeuten, dass der Komplex, der Juden, Christen und Muslimen heilig ist, erst von Herodes' Nachfolgern fertiggestellt wurde. War Herodes also gar nicht der Baumeister?

"Der Fund zeigt, dass der Bau länger dauerte, als wir bisher angenommen haben", sagte Shukron. Die Entdeckung bestätigt allerdings den Bericht des römischen Historikers Josephus Flavius: Er schrieb nach der Zerstörung des Tempels im Jahr 70, dass die Bauarbeiten erst von Agrippa II., einem Enkel von Herodes, abgeschlossen wurden.

Die vier Münzen seien vermutlich im Jahr 17 nach Christus geprägt worden, als der Römer Valerius Gratus in Jerusalem herrschte. Gratus war der Vorgänger von Pontius Pilatus, berichten die Archäologen.

Die Taler fanden sich in einem Bad, das vor dem Tempelberg erbaut worden war. Die Senke wurde aufgefüllt, und neue Mauern darauf errichtet, so dass es Teil des Fundaments des neuen Bauwerks wurde.

Herodes der Große gab während seiner Regierungszeit verschiedene bedeutende Bauprojekte in Auftrag, darunter auch die Felsenfestung Masada.
SPIEGEL

Ακολουθώντας το νήμα της πολυπολιτισμικότητας

Τουριστικός προορισμός τα Γιάννενα; Γιατί όχι; Πρόσφατα, η Helexpo έδωσε μια διάκριση στην πόλη αυτή: την κατέταξε στη χρυσή πεντάδα των αγαπημένων αστικών προορισμών μετά από ψηφοφορία του κοινού. Όλοι πανηγύρισαν ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η διάκριση προέκυψε από έναν διαγωνισμό που βρίσκει κανείς σε περιοδικά λάιφ στάιλ, τύπου Κοσμοπόλιταν (αλλά ακόμα και το λάιφ στάιλ έχει τις θετικές επιπτώσεις του).

Ο Ντέιβιντ Κάμσλερ που επισκέφτηκε τα Γιάννενα πρόσφατα δεν ήρθε ούτε επειδή διάβασε κάπου ότι μια όμορφη πόλη με λίμνη στη Βορειοδυτική Ελλάδα βρίσκεται κάθε χρόνο στη χρυσή πεντάδα ενός διαγωνισμού, ούτε επειδή είδε κάποιο φυλλάδιο σε μια τουριστική έκθεση που έτυχε να παραβρεθεί, ούτε επειδή άκουσε για κάποιους θρύλους και παραδόσεις. Ήρθε για έναν λόγο στα Γιάννενα που συχνά ξεχνάμε, ή για τον οποίο δεν μιλάμε ή για τον οποίο νομίζουμε ότι έχει επέλθει ρήξη: για την πολυπολιτισμικότητά τους.
Το κίνητρο βέβαια του αμερικανού αυτού πολίτη και της οικογένειάς του ήταν προσωπικό, η πολυπολιτισμικότητα ήταν όμως η αιτία και το αποτέλεσμα. Η προγιαγιά του Ντέιβιντ ήταν Γιαννιώτισσα Εβραία. Στέλλα Μάτσα ήταν το όνομά της. Γεννήθηκε το 1897. Σε ηλικία μόλις 8 χρονών έφυγε για την Αμερική. Είχε προηγηθεί ο πατέρας της, ο οποίος αναζητούσε μια καλύτερη ζωή για την οικογένειά του. Και όταν τη βρήκε, κάλεσε τα οκτώ του παιδιά να πάνε κι αυτά. Κι αυτά, ένα ένα ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι χωρίς γυρισμό, όπως αποδείχθηκε. Η Στέλλα Μάτσα πάτησε το πόδι της στη Νέα Υόρκη, το 1905. Από την πόλη αυτή δεν έφυγε ποτέ. Πέθανε το 1994 σε ηλικία 97 χρονών. Αρκετά χρόνια μετά, ο Ντέιβιντ και ο αδελφός του Στίβεν αποφάσισαν να κάνουν δώρο στη μητέρα τους, για τη συνταξιοδότησή της, ένα ταξίδι στα Γιάννενα. «Δεν γνωρίζαμε για τα Γιάννενα πολλά πράγματα καθώς η προγιαγιά μου είχε έρθει σε μικρή ηλικία στην Αμερική και δεν είχε ιστορίες να μας πει» μας λέει ο Ντέιβιντ Κάμσλερ. Ο ίδιος όμως είχε διαβάσει το βιβλίο της Ευτυχίας Νάχμαν «Γιάννενα: Ταξίδι στο παρελθόν». «Ήμουν οικείος με την τραγική ιστορία των Εβραίων των Ιωαννίνων κατά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο» τονίζει. Αυτό που τον εντυπωσίασε ιδιαίτερα κατά την περιήγησή του στα παλιά Γιάννενα, εκεί που φανταζόταν ότι πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια η προγιαγιά του, ήταν η συναγωγή στο Κάστρο. «Ήταν πολύ συγκινητικό να βλέπω γραμμένα στον τοίχο τα ονόματα Μάτσας, Νεγκρίν και Αττάς, ονόματα προγόνων μου. Ήταν επίσης δυνατό το συναίσθημα όταν συνειδητοποίησα ότι στεκόμασταν στο ίδιο κτίριο όπου η γιαγιά (ή αν όχι αυτή, τουλάχιστον ο πατέρας της) προσευχόταν πάνω από 100 χρόνια πριν» αναφέρει.
Ο Ντέιβιντ Κάμσλερ δεν είναι η μοναδική περίπτωση τουρίστα που αναζητά το νήμα της ιστορίας της οικογένειάς του ή της κουλτούρας του. Και τα Γιάννενα έχουν την τύχη να έχουν αρκετά νήματα που μπορούν να τραβήξουν χριστιανοί, εβραίοι, μουσουλμάνοι, ή απλώς τουρίστες, μακριά από τις θρησκείες, που θέλουν να «διαβάσουν» μια πόλη που αφήνει ανοιχτές τις σελίδες της και που δεν συμπεριφέρεται συμπλεγματικά. Μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι τα Γιάννενα ήταν πολυπολιτισμικά κάποτε κι όχι πια. Δεν είναι έτσι όμως. Όσο υπάρχουν άνθρωποι και όσο υπάρχει ιστορία, οι διαφορετικοί πολιτισμοί θα ζουν και θα διασταυρώνονται, ίσως λιγότερο από το παρελθόν, αλλά θα διασταυρώνονται. Και αυτό το σταυροδρόμι τα Γιάννενα μπορούν να το ενισχύσουν και να το αξιοποιήσουν προς όφελός τους.
ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ

Diversity of Life Snowballed When Ancient Earth Was Frozen Solid

Arthropods from the Burgess shale, such as the trilobite Olenoides and a chelicerate called Sidneyia, exploded in morphological diversity following the so-called Cambrian Explosion.
CREDIT: Smithsonian Institution, Courtesy of Douglas Erwin




Ancient animals may have started their drive toward explosive diversity back when the Earth was a giant snowball, new research suggests.

A startling expansion in the diversity of life forms began about 540 million years ago, early in the Cambrian period. During this apparently sudden outburst, known as the Cambrian explosion, all the major groups of animals


Ancient animals may have started their drive toward explosive diversity back when the Earth was a giant snowball, new research suggests.

A startling expansion in the diversity of life forms began about 540 million years ago, early in the Cambrian period. During this apparently sudden outburst, known as the Cambrian explosion, all the major groups of animals seemed to materialize rapidly. Scientists have debated the causes of this great flowering of life for centuries.

Now researchers have new evidence that major groups of animals actually may have existed many tens of millions of years before this seeming flurry of diversity. This early activity helped light the fuse of the later Cambrian explosion.

Scientists analyzed the fossil record and genomes of existing organisms that are related to Cambrian species. The aim was to figure out when different lineages of animals diverged from each other.
The results suggest that many of Earth's early organisms developed the genetic programs for their body plans during the Cryogenian period, which spanned from 635 million to 850 million years ago, with the last common ancestor of all living animalsoriginating nearly 800 million years ago. These early creatures may then have flourished later in more favorable environments — say, when more oxygen was around — leaving behind enough fossils to survive up to now.

"We see that there's this long lag between the evolution of the developmental toolkits for their bodies and the explosion of diversity we see in the fossil record," said researcher Douglas Erwin, curator of paleozoic invertebrates at the Smithsonian National Museum of Natural History.

During the Cryogenian period, recent studies suggest the planet may have been a "Snowball Earth" at times, completely coated in ice for stints lasting millions of years. Researchers have suggested the deep freeze could have spurred the evolution of animalsby pumping a surge of nutrients into the oceans.

"Lots of lineages of animals appear to have their start back in the Cryogenian," Erwin told LiveScience.

The burst in diversity later seen in the Cambrian might then be due to how traits of animals evolved and interacted with each other while Earth was a frozen orb. This interaction spurred the development of more features, and thus greater diversity. For instance, the advent of multicellular predators might have triggered arms races between hunters and prey, and sponges and burrowing worms around at the time might have altered the landscape in ways that helped other life flourish, just as earthworms do now by churning up soil.

"The explanation for what happened in the Cambrian lay in how organisms modified their environment," Erwin said.
LiveScience

Kemi Φινλανδίαs:Ξενοδοχείο από χιόνι!

κλικ στον τίτλο:Video,Day_in_Kemi_Snowcastle by Gretaperla

Κάθε χειμώνα χτίζεται και την άνοιξη λιώνει. Διάβασε περισσότερα για ένα πρωτότυπο ξενοδοχείο στην Φινλανδία που δεν είναι χτισμένο από τούβλα αλλά από φρέσκο χιόνι. Δες φωτογραφίες και βίντεο.
Βρίσκεται στο Kemi της Φινλανδίας και αποτελεί ιδανική πρόταση για διακοπές - για όσους αντέχει το πορτοφόλι τους τουλάχιστον!
Το SnowCastle, ένα κάστρο φτιαγμένο από χιόνι, προσφέρει μοναδικές εμπειρίες για τα παιδιά και τους ενήλικες. Ο προσεγμένος, χαμηλός φωτισμός προσθέτει μυστήριο στην ατμόσφαιρα, αναδεικνύοντας τα παγωμένα γλυπτά που υπάρχουν διάσπαρτα στο χώρο.
Κατά τα άλλα είναι ένα ξενοδοχείο σαν όλα τα άλλα, με όλες τις ανέσεις, εστιατόρια και μπαρ για να απολαύσεις το ποτό σου. Έχει μάλιστα και το δικό του παρεκκλήσι, που μπορεί να διατεθεί και για την τέλεση γάμων -λέμε τώρα!

Η κατασκευή του SnowCastle χρειάζεται πέντε περίπου εβδομάδες για να ολοκληρωθεί. Επειδή το φυσικό χιόνι είναι πολύ μαλακό, οι κατασκευαστές χρησιμοποιούν χιόνι από θαλασσινό νερό, που φτιάχνεται σε θερμοκρασία 7 βαθμών κάτω από το μηδέν. Μάλιστα όσο πιο κρύος είναι ο καιρός τόσο καλύτερο είναι το χιόνι.
Φέτος το SnowCastle θα αρχίσει να κατασκευάζεται το Δεκέμβριο και θα λειτουργεί κανονικά από τις 28 Ιανουαρίου 2012 μέχρι τις 9 Απριλίου 2012.
Δεν είναι ανάγκη να μείνεις στο SnowCastle, μπορείς απλώς να το επισκεφθείς. Η είσοδος για τους ενήλικες είναι 10 E και για τα παιδιά 4-11 ετών 5 E . Αν αποφασίσεις να διανυκτερεύσεις, υπολόγισε ότι η διαμονή ξεκινάει από 145E το άτομο.

ΠΗΓΗ: mypella

Το ταγκό των Χριστουγέννων του Γιάννη Ξανθούλη

Trailer,Κλικ στο Τίτλο

Ο Γιάννης Ξανθούλης είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους συγγραφείς του ελληνικού κοινού. Τα βιβλία του πάντα μεταφέρουν εικόνες μια ελληνικότητας γλυκιάς και νοσταλγικής όσο σκληρής και ρεαλιστικής. Ήταν αναμενόμενο σύντομα ένα από τα πιο δημοφιλή του βιβλία, «Το τανγκό των Χριστουγέννων» να γίνει ταινία και μάλιστα με πολύ αξιόλογους συντελεστές. Σε σκηνοθεσία Νίκου Κουτελιδάκη (στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα και όμως πολύ επιτυχημένη) και με ηθοποιούς τους Γιάννη Στάνκογλου, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιάννη Μπέζο και Αντίνοο Αλμπάνη μια πολύ ανθρώπινη και αληθινή ταινία με εκπληκτική φωτογραφία, αποτυπώνει πολύ άμεσα την Ελλάδα του ’70, παραμένει όμως σύγχρονη.

Με ένα εκτενές χειροκρότημα στο τέλος της 1ης επίσημης προβολής φάνηκε η υποδοχή που θα έχει η ταινία όταν βγει στις αίθουσες σε λίγο καιρό.

Ένα τανγκό για τα Χριστούγεννα γίνεται αφορμή να ανατραπεί ο η ισορροπία στο Στρατοπέδο Βάτη στον Έβρο. Μια ερωτική ιστορία όπου ο θεατής παρακολουθεί την προσπάθεια ενός αξιωματικού του ελληνικού στρατού που υπηρετεί στον Εβρο (Γιάννης Στάνκογλου) να πλησιάσει τον έρωτα της ζωής του, την σύζυγο του διοικητή του (Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιάννης Μπέζος) μαθαίνοντας τανγκό με την βοήθεια ενός στρατεύσιμου (Αντίνοος Αλμπάνης). Το γεγονός ότι το έργο τοποθετείται το 1970, την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο στην ιστορία που εστιάζει στα συναισθήματα και στους απρόβλεπτους ανθρώπους.

Η ταινία θα βγει στις αίθουσες την 1η Δεκέμβρη.

Μανώλης Λόγγος: Γιάννης Μπέζος
Λάζαρος Λαζάρου: Αντίνοος Αλμπάνης
Στέφανος Καραμανίδης: Γιάννης Στάνκογλου
Ζωή Λόγγου: Βίκυ Παπαδοπούλου
Παρασκευή: Ελένη Κοκκίδου
Νότης Βοσκόπουλος: Βασίλης Ρίσβας
Αναστασίου: Βασίλης Παπαδημητρίου
Μπαλάσκας: Φοίβος Κοντογιάννης
Γιατρός: Γιώργος Παπαγεωργίου
Μπάκας: Βαγγέλης Ρωμνιός
Καλλέργης: Θάνος Χρόνης

Σκηνοθεσία: Νίκος Κουτελιδάκης
Σενάριο: Βαγγέλης Νάσης
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Δρακουλαράκος
Σκηνογράφος – Ενδυματολόγος: Γιώργος Γεωργίου
Μοντάζ: Λάμπης Χαραλαμπίδης
Ηχοληψία: Βαγγέλης Ζέλκας
Μουσική: Γιάννος Αιόλου

Παραγωγός: Γιάννης Εξηντάρης
Εκτέλεση Παραγωγής: Κώστας Σούσουλας
Οργάνωση Παραγωγής: Νίκος Νικολέττος
Διεύθυνση Παραγωγής: Βίκυ Νικολλέτου
Παραγωγή: N-Orasis Audiovisual Productions LTD
Συμπαραγωγή: Village, ΕΡΤ, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Sarnitec, Nova, Graal

Διάρκεια: 102’
Ημερομηνία Πρώτης Προβολής: 1 Δεκεμβρίου
Διανομή: Village

Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη

American Revolution

The American Revolution (1775-83) is also known as the American Revolutionary War and the U.S. War of Independence. The conflict arose from growing tensions between residents of Great Britain's 13 North American colonies and the colonial government, which represented the British crown. Skirmishes between British troops and colonial militiamen in Lexington and Concord in April 1775 kicked off the armed conflict, and by the following summer, the rebels were waging a full-scale war for their independence. France entered the American Revolution on the side of the colonists in 1778, turning what had essentially been a civil war into an international conflict. After French assistance helped the Continental Army force the British surrender at Yorktown, Virginia, in 1779, the Americans had effectively won their independence, though fighting would not formally end until 1783.
Lead Up to the Revolutionary War

For more than a decade before the outbreak of the American Revolution in 1775, tensions had been building between colonists and the British authorities. Attempts by the British government to raise revenue by taxing the colonies (notably the Stamp Act of 1765, the Townshend Tariffs of 1767 and the Tea Act of 1773) met with heated protest among many colonists, who resented their lack of representation in Parliament and demanded the same rights as other British subjects. Colonial resistance led to violence in 1770, when British soldiers opened fire on a mob of colonists, killing five men in what was known as the Boston Massacre. After December 1773, when a band of Bostonians dressed as Mohawk Indians boarded British ships and dumped 342 chests of tea into Boston Harbor, an outraged Parliament passed a series of measures (known as the Intolerable, or Coercive Acts) designed to reassert imperial authority in Massachusetts.

In response, a group of colonial delegates (including George Washington of Virginia, John and Samuel Adams of Massachusetts, Patrick Henry of Virginia and John Jay of New York) met in Philadelphia in September 1774 to give voice to their grievances against the British crown. This First Continental Congress did not go so far as to demand independence from Britain, but it denounced taxation without representation, as well as the maintenance of the British army in the colonies without their consent, and issued a declaration of the rights due every citizen, including life, liberty, property, assembly and trial by jury. The Continental Congress voted to meet again in May 1775 to consider further action, but by that time violence had already broken out. On April 19, local militiamen (clashed with British soldiers in Lexington and Concord, Massachusetts, marking the first shots fired in the Revolutionary War.

Declaring Independence (1775-76)

When the Second Continental Congress convened in Philadelphia, delegates--including new additions Benjamin Franklin and Thomas Jefferson--voted to form a Continental Army, with Washington as its commander in chief. On June 17, in the Revolution's first major battle, colonial forces inflicted heavy casualties on the British regiment of General William Howe at Breed's Hill in Boston. The engagement (known as the Battle of Bunker Hill) ended in British victory, but lent encouragement to the revolutionary cause. Throughout that fall and winter, Washington's forces struggled to keep the British contained in Boston, but artillery captured at Fort Ticonderoga in New York helped shift the balance of that struggle in late winter. The British evacuated the city in March 1776, with Howe and his men retreating to Canada to prepare a major invasion of New York.

By June 1776, with the Revolutionary War in full swing, a growing majority of the colonists had come to favor independence from Britain. On July 4, the Continental Congress voted to adopt the Declaration of Independence, drafted by a five-man committee including Franklin and John Adams but written mainly by Jefferson. That same month, determined to crush the rebellion, the British government sent a large fleet, along with more than 34,000 troops to New York. In August, Howe's Redcoats routed the Continental Army on Long Island; Washington was forced to evacuate his troops from New York City by September. Pushed across the Delaware River, Washington fought back with a surprise attack in Trenton, New Jersey, on Christmas night and won another victory at Princeton to revive the rebels' flagging hopes before making winter quarters at Morristown.
Saratoga: Revolutionary War Turning Point (1777-78)

British strategy in 1777 involved two main prongs of attack, aimed at separating New England (where the rebellion enjoyed the most popular support) from the other colonies. To that end, General John Burgoyne's army aimed to march south from Canada toward a planned meeting with Howe's forces on the Hudson River. Burgoyne's men dealt a devastating loss to the Americans in July by retaking Fort Ticonderoga, while Howe decided to move his troops southward from New York to confront Washington's army near the Chesapeake Bay. The British defeated the Americans at Brandywine Creek, Pennsylvania, on September 11 and entered Philadelphia on September 25. Washington rebounded to strike Germantown in early October before withdrawing to winter quarters near Valley Forge.

Howe's move had left Burgoyne's army exposed near Saratoga, New York, and the British suffered the consequences of this on September 19, when an American force under General Horatio Gates defeated them at Freeman's Farm (known as the first Battle of Saratoga). After suffering another defeat on October 7 at Bemis Heights (the Second Battle of Saratoga), Burgoyne surrendered his remaining forces on October 17. The American victory Saratoga would prove to be a turning point of the American Revolution, as it prompted France (which had been secretly aiding the rebels since 1776) to enter the war openly on the American side, though it would not formally declare war on Great Britain until June 1778. The American Revolution, which had begun as a civil conflict between Britain and its colonies, had become a world war.

Stalemate in the North, Battle in the South (1778-81)

During the long, hard winter at Valley Forge, Washington's troops benefited from the training and discipline of the Prussian military officer Baron Friedrich von Steuben (sent by the French) and the leadership of the French aristocrat Marquis de Lafayette. On June 28, 1778, as British forces under Sir Henry Clinton (who had replaced Howe as supreme commander) attempted to withdraw from Philadelphia to New York, Washington's army attacked them near Monmouth, New Jersey. The battle effectively ended in a draw, as the Americans held their ground, but Clinton was able to get his army and supplies safely to New York. On July 8, a French fleet commanded by the Comte d'Estaing arrived off the Atlantic coast, ready to do battle with the British. A joint attack on the British at Newport, Rhode Island, in late July failed, and for the most part the war settled into a stalemate phase in the North.

The Americans suffered a number of setbacks from 1779 to 1781, including the defection of General Benedict Arnold to the British and the first serious mutinies within the Continental Army. In the South, the British occupied Georgia by early 1779 and captured Charleston, South Carolina in May 1780. British forces under Lord Charles Cornwallis then began an offensive in the region, crushing Gates' American troops at Camden in mid-August, though the Americans scored a victory over Loyalist forces at King's Mountain in early October. Nathanael Green replaced Gates as the American commander in the South that December. Under Green's command, General Daniel Morgan scored a victory against a British force led by Colonel Banastre Tarleton at Cowpens, South Carolina, on January 17, 1781.

Revolutionary War Draws to a Close (1781-83)

By the fall of 1781, Greene's American forces had managed to force Cornwallis and his men to withdraw to Virginia's Yorktown peninsula, near where the York River empties into Chesapeake Bay. Supported by a French army commanded by General Jean Baptiste de Rochambeau, Washington moved against Yorktown with a total of around 14,000 soldiers, while a fleet of 36 French warships offshore prevented British reinforcement or evacuation. Trapped and overpowered, Cornwallis was forced to surrender his entire army on October 19. Claiming illness, the British general sent his deputy, Charles O'Hara, to surrender; after O'Hara approached Rochambeau to surrender his sword (the Frenchman deferred to Washington), Washington gave the nod to his own deputy, Benjamin Lincoln, who accepted it.

Though the movement for American independence effectively triumphed at Yorktown, contemporary observers did not see that as the decisive victory yet. British forces remained stationed around Charleston, and the powerful main army still resided in New York. Though neither side would take decisive action over the better part of the next two years, the British removal of their troops from Charleston and Savannah in late 1782 finally pointed to the end of the conflict. British and American negotiators in Paris signed preliminary peace terms in Paris late that November, and on September 3, 1783, Great Britain formally recognized the independence of the United States in the Treaty of Paris. At the same time, Britain signed separate peace treaties with France and Spain (which had entered the conflict in 1779), bringing the American Revolution to a close after eight long years.
On this day in 1783, nearly three months after the Treaty of Paris was signed ending the American Revolution, the last British soldiers withdraw from New York City, the last British military position in the United States. After the last Redcoat departed New York, U.S. General George Washington entered the city in triumph to the cheers of New Yorkers. The city had remained in British hands since its capture in September 1776.

Four months after New York was returned to the victorious Patriots, the city was declared to be the capital of the United States. In 1789, it was the site of Washington's inauguration as the first U.S. president and remained the nation's capital until 1790, when Philadelphia became the second capital of the United States under the U.S. Constitution.

New Yorkers shaped the history of two new nations. The British evacuated their New York Loyalists to remaining British territories, mainly in Canada. These families had been dispossessed of their land and belongings by the victorious Patriots because of their continued support of the British king and were able to regain some financial independence through lands granted to them by the British in western Quebec (now Ontario) and Nova Scotia. Their arrival in Canada permanently shifted the demographics of what had been French-speaking New France until 1763 into an English-speaking colony, and later nation, with the exception of a French-speaking and culturally French area in eastern Canada that is now Quebec.

In 1784, one year after their arrival, the new Loyalist population spurred the creation of New Brunswick in the previously unpopulated (by Europeans, at least) lands west of the Bay of Fundy in what had been Nova Scotia. In 1785, the Loyalists yet again made their mark on Canadian history when their combined settlements at Parrtown and Carleton of approximately 14,000 people became British North America’s first incorporated city under the name City of Saint John. The division between the Anglophile and Francophile sections was ultimately recognized by creating the English-dominant province of Ontario, west of Quebec, in 1867.
HISTORY CHANNEL

Thanksgiving

VIDEO, CLICK ON TITLE

In 1621, the Plymouth colonists and Wampanoag Indians shared an autumn harvest feast that is acknowledged today as one of the first Thanksgiving celebrations in the colonies. For more than two centuries, days of thanksgiving were celebrated by individual colonies and states. It wasn't until 1863, in the midst of the Civil War, that President Abraham Lincoln proclaimed a national Thanksgiving Day to be held each November.
Thanksgiving at Plymouth

In September 1620, a small ship called the Mayflower left Plymouth, England, carrying 102 passengers—an assortment of religious separatists seeking a new home where they could freely practice their faith and other individuals lured by the promise of prosperity and land ownership in the New World. After a treacherous and uncomfortable crossing that lasted 66 days, they dropped anchor near the tip of Cape Cod, far north of their intended destination at the mouth of the Hudson River. One month later, the Mayflower crossed Massachusetts Bay, where the Pilgrims, as they are now commonly known, began the work of establishing a village at Plymouth.

Throughout that first brutal winter, most of the colonists remained on board the ship, where they suffered from exposure, scurvy and outbreaks of contagious disease. Only half of the Mayflower’s original passengers and crew lived to see their first New England spring. In March, the remaining settlers moved ashore, where they received an astonishing visit from an Abenaki Indian who greeted them in English. Several days later, he returned with another Native American, Squanto, a member of the Pawtuxet tribe who had been kidnapped by an English sea captain and sold into slavery before escaping to London and returning to his homeland on an exploratory expedition. Squanto taught the Pilgrims, weakened by malnutrition and illness, how to cultivate corn, extract sap from maple trees, catch fish in the rivers and avoid poisonous plants. He also helped the settlers forge an alliance with the Wampanoag, a local tribe, which would endure for more than 50 years and tragically remains one of the sole examples of harmony between European colonists and Native Americans.

In November 1621, after the Pilgrims’ first corn harvest proved successful, Governor William Bradford organized a celebratory feast and invited a group of the fledgling colony’s Native American allies, including the Wampanoag chief Massasoit. Now remembered as American’s “first Thanksgiving”—although the Pilgrims themselves may not have used the term at the time—the festival lasted for three days. While no record exists of the historic banquet’s exact menu, the Pilgrim chronicler Edward Winslow wrote in his journal that Governor Bradford sent four men on a “fowling” mission in preparation for the event, and that the Wampanoag guests arrived bearing five deer. Historians have suggested that many of the dishes were likely prepared using traditional Native American spices and cooking methods. Because the Pilgrims had no oven and the Mayflower’s sugar supply had dwindled by the fall of 1621, the meal did not feature pies, cakes or other desserts, which have become a hallmark of contemporary celebrations.
HISTORY CHANNEL

Contemporary Istanbul 2011 celebrates its 6th Anniversary as a showcase contemporary paintings

Serkan Demir, "Mekan-ı İma sergisinden, İki İmame", 2011, Bisiklet Mekanik İmame, Tel, 250 x 190 x 90 cm. Galeri Artist, İstanbul, Turkey.



ISTANBUL.- Consisting of national and international galleries chosen by the organizational committee, art institutions and sector representatives, the premier art fair of the region will open its doors this year to art lovers on November 24-27 at Istanbul Congress Center / Exhibition Area and Istanbul Convention and Exhibition Center / Rumeli Hall. Contemporary Istanbul showcases contemporary paintings, sculptures, videos, photographs, installations and limited editions with the participation of national and foreign galleries.

The art fair that aims at being in the Top 10 list of the world art fairs within the next couple of years, is also dedicated to contributing to the development of Contemporary Turkish Art, introducing the genre to collectors with pieces that increase in value and are globally recognized.

This edition brings together 90 contemporary art galleries from 20 countries, half being international, featuring art initiatives, independent projects and publications along with art institutions in addition to exhibitions. 3000 contemporary artworks belonging to 526 local and global artists will be exhibited and more than 1000 collectors will be visiting Contemporary Istanbul, more than 60.000 visitors expecting in CI 2011.

Ali Güreli, Chairman of Contemporary Istanbul said, “Contemporary Istanbul’s aim is promoting contemporary art in Turkey and Turkish contemporary art to the world. We are once again excited to host the pioneer names in art, culture and architecture in our Contemporary Istanbul Event and to contribute to making Istanbul an artistic center of attraction bringing in foreign collectors, artists, press members and art lovers in general. We will continue our efforts to make Istanbul one of the capital cities in the art realm.”

“We hope that Contemporary Istanbul provides its visitors the opportunity to catch up on the latest trends in Contemporary Turkish Art and the global art scene, while ensuring to remain the medians through which the international art communities can interact.” continues Ali Güreli.

For the first time, Contemporary Istanbul will also be hosting galleries from the Gulf Region in it’s New Horizons section in 2011. Furthermore, a number of preeminent galleries will be participating, celebrating aspirant artists and real talent from the Gulf.

Contemporary Istanbul offers a rich experience during the fair with various panel discussions on contemporary art. Contemporary Istanbul Dialogues (CI Dialogues) where local and international speakers will share their observations and experiences of their respective countries’ Contemporary art enviroments and art instutions with art enthusiasts. The 3rd day of CI Dialogues will be special for New Horizon Section; art experts, advisors, curators and art critics will be discussing the current art market, emerging artists and art institutions in the region. Laura Egerton, Curator, Abraaj Capital Art Prize and Arsalan Mohammad, Editor in Chief, Harper’s Bazaar Art Dubai are two of the key speakers within this dialogue.

Also Contemporary art expert on emerging markets, Ian Robertson will talk about the emerging markets and the changing dynamics and geographies in contemporary art.

With social events held throughout the fair, Contemporary Istanbul brings together collectors, press members, artists, gallery owners, critics and all art enthusiasts from around the world.
ARTDAILY.ORG

ΒΙΒΛΙΟ:Ξαναγράφοντας την Ιστορία της Κατοχής και της Αντίστασης

Ο Πέτρος Μακρής-Στάικος υπογράφει το βιβλίο του «Ο άγγλος πρόξενος» μετά την παρουσίασή του στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη

Το όνομά του ήταν Ρις. Νόελ Ρις. Ήταν βρετανός πράκτορας. Δεν πρόκειται για μυθοπλαστικό πρόσωπο βγαλμένο από μυθιστόρημα του Ίαν Φλέμινγκ αλλά για πρόσωπο υπαρκτό, τον επικεφαλής της MI6, της ΜΙ9 και άλλων βρετανικών μυστικών υπηρεσιών στη Σμύρνη σε όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας. «Ο άγγλος πρόξενος» αποκαλείται αόριστα στη βρετανική ιστορική βιβλιογραφία της περιόδου ο Ρις, η δράση του οποίου παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα στο σκοτάδι εξαιτίας ακριβώς της ανάμειξής του με τις μυστικές υπηρεσίες.





Αφιερωμένο στη ζωή και στην προσφορά του Νόελ Ρις στην Ελλάδα του πολέμου και της αντίστασης κατά του Άξονα είναι το βιβλίο του δικηγόρου και ερευνητή της Ιστορίας Πέτρου Στ. Μακρή-Στάικου «Ο άγγλος πρόξενος. Ο υποπλοίαρχος Noël C. Rees και οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Ελλάδα-Μέση Ανατολή (1939-1944)» (Ωκεανίδα, 2011, σελ. 860, τιμή 35 ευρώ). «Παράλληλα, επιχειρεί να περιγράψει πτυχές από τη δράση των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών της Μέσης Ανατολής στη χώρα μας ή σε σχέση με αυτήν», διαβάζουμε στον πρόλογο του συγγραφέα, και, τέλος, επιδιώκει «να αποκαταστήσει την αλήθεια σχετικά με πρόσωπα και γεγονότα της εποχής εκείνης, έτσι ώστε να κατανεμηθούν δίκαια οι ευθύνες πολλών, Ελλήνων και Βρετανών, για την ελληνική τραγωδία. Και όλα αυτά χωρίς να διεκδικεί τίτλους τελεσιδικίας».



Στον μετεμφυλιακό κόσμο, τον χωρισμένο σε αριστερούς και δεξιούς, ποιος κατέχει την αλήθεια για την Κατοχή, την Αντίσταση και τον Εμφύλιο; Η «αριστερόστροφη» και η «δεξιόστροφη» ιστοριογραφία της περιόδου αποτελούν σχολές με στεγανά όρια μεταξύ των οποίων κινείται το εκκρεμές της ιστορικής γραφής αδυνατώντας να ισορροπήσει; Σε ποιον ανήκει η Ιστορία, σε ποιον εντέλει ανήκει η μνήμη; Τα ερωτήματα αναδύονταν αυθόρμητα κατά την παρουσίαση του βιβλίου την Τρίτη, στο κατάμεστο Cotsen Hall της Γενναδείου Βιβλιοθήκης, παρουσία του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλου και της Ζωής Ρις, κόρης του «άγγλου προξένου».



«Κανένα βιβλίο δεν καταφέρνει να αποκαλύψει την πλήρη αλήθεια για τα πολιτικά κόμματα και τις κυβερνήσεις αυτής της περιόδου» παρατήρησε ο ιστορικός σερ Μάικλ Λουέλιν Σμιθ, τέως πρέσβης της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα, επισημαίνοντας ότι η εξιστόρηση του Μακρή-Στάικου, γεμάτη περιπέτειες και άγνωστα περιστατικά και βασισμένη σε εντυπωσιακή έρευνα, συμβάλλει σημαντικά προς αυτή την κατεύθυνση αποτελώντας ταυτόχρονα φόρο τιμής στον Ρις και σε όλους όσοι έδωσαν τη ζωή τους στον πόλεμο.



«Ως ιστορικός απέναντι σε έναν άλλο ιστορικό, αναγνωρίζω στον Πέτρο Μακρή-Στάικο ότι η πρωτοπόρος έρευνά του για τον Κίτσο Μαλτέζο άνοιξε τον δρόμο για την έρευνα της αστικής Αντίστασης της εποχής», είπε ο ιστορικός Ευάνθης Χατζηβασιλείου, αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, θυμίζοντας το προ δεκαετίας ιστορικό έργο του συγγραφέα για τη δολοφονία του Κίτσου Μαλτέζου στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1944 («Κίτσος Μαλτέζος. Ο αγαπημένος των θεών», Ωκεανίδα, 2000). Το νέο βιβλίο «αποτελεί μια σοβαρή προσπάθεια για μια συνολική εναλλακτική ιστορία της Αντίστασης», κατέληξε, «αναθεωρεί μεγάλο μέρος της υπάρχουσας ιστορικής βιβλιογραφίας και συμβάλλει στη δημιουργία μιας υγιούς ισορροπίας στην ελληνική ιστοριογραφία της περιόδου».


Στο ίδιο πλαίσιο κινούμενος, ο ιστορικός Νίκος Μαραντζίδης, επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, σχολίασε: «Μια ολόκληρη γενιά επιστημόνων που μεγαλώσαμε στη μεταπολίτευση είχαμε μια εντελώς παραμορφωμένη εικόνα για τα πολιτικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Βλέπαμε μονάχα τη μία πλευρά του φεγγαριού, δεν βλέπαμε τη σκοτεινή πλευρά του. Η μεταπολιτευτική ιστοριογραφία ήταν εν πολλοίς μυθοπλασία, υπήρχαν ερωτήματα που δεν έπρεπε να τεθούν, όπως, για παράδειγμα, γιατί σκοτώθηκε ο Κίτσος Μαλτέζος». Και συνέχισε: «Σε έργα τέτοιου μεγέθους είναι δύσκολο να έχεις μια αφήγηση που να τα περιλαμβάνει όλα, παίζουν όμως σημαντικό ρόλο στην ελληνική ιστοριογραφία γιατί λειτουργούν σαν παζλ, μας βοηθούν να βάλουμε τα σωστά κομμάτια στη σωστή θέση».



Ιδιαίτερα οξύς απέναντι στους αριστερούς ιστορικούς είναι στον πρόλογο του βιβλίου ο συγγραφέας, ο οποίος θεωρείται ότι ανήκει στη λεγόμενη σχολή των αναθεωρητών. «Τέρμα το παραμύθι, τέρμα η διαστροφή της Ιστορίας, τέρμα η σπίλωση ανθρώπων, αυτό ήταν το κύριο μέλημά μου», υπογράμμισε απαντώντας σε ερώτηση του Ευάνθη Χατζηβασιλείου για τη δριμύτητα του τόνου του.



Καρπός εντυπωσιακού «ψαρέματος» ιστορικού υλικού επί πολλά χρόνια, η μελέτη «προσκομίζει νέα στοιχεία, ενημερώνει και προκαλεί την υπάρχουσα γνώση» τόνισε μιλώντας για το βιβλίο και ο ιστορικός Tζον Ο. Ιατρίδης, ομότιμος καθηγητής στο Southern Connecticut State University, θυμίζοντας τα λόγια του Όσκαρ Ουάιλντ ότι «το καθήκον μας προς την Ιστορία είναι να την ξαναγράψουμε».
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ

Βυζαντινός καφές στο κέντρο της Αθήνας

Ενα νέο καφέ - εστιατόριο στο κέντρο της Αθήνας, στο Βυζαντινό Μουσείο συγκεκριμένα, πρόκειται να ανοίξει σε μερικούς μήνες αφού προχθές αναδείχθηκε ο πλειοδότης από το σχετικό διαγωνισμό. Μαζί με το αναψυκτήριο του μουσείου όμως, για το οποίο έχει προβλεφθεί ειδικό κτίριο στον αύλειο χώρο του, τα έργα αποκατάστασης του κτηρίου Δουκίσσης Πλακεντίας ολοκληρώνονται ενώ σε καλό δρόμο βρίσκεται η δημιουργία του πάρκου με τις προβλεπόμενες φυτεύσεις.

Παράλληλα το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο συζήτησε και την μελέτη για την τοποθέτηση τριών παλαιοχριστιανικών τάφων στο πλαίσιο της δημιουργίας μιας ημιυπαίθριας γλυπτοθήκης, που αποτελούσε άλλωστε μία ιδέα του προηγούμενου διευθυντή του μουσείου Δημήτρη Κωνστάντιου, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή. Να σημειωθεί εξάλλου, ότι το 2013 θα έχει ολοκληρωθεί και η κατασκευή του στεγάστρου στο Λύκειο του Αριστοτέλη, δεδομένου ότι οι μελέτες είναι έτοιμες και εγκεκριμένες ενώ υπάρχει και η χορηγία του ΟΠΑΠ. Η ενοποίηση των δύο χώρων θα προσφέρει έτσι στην πόλη ένα πάρκο 35 στρεμμάτων.


Την εξέλιξη των εργασιών, που θα αποδώσουν στο αθηναϊκό κοινό και στους επισκέπτες της πόλης έναν νέο, εξαιρετικό χώρο, που θα συνδυάζει τον μουσειακό περίπατο, την παρακολούθηση εκδηλώσεων στο μικρό υπαίθριο θέατρο ή απλώς... έναν καφέ στο κυλικείο του Μουσείου παρουσίασε η νυν διευθύντριά του κυρία Ευγενία Χαλκιά, λίγο πριν να αποχωρήσει, λόγω του νόμου περί εφεδρείας, από την υπηρεσία. (Δεν θα προλάβει ούτε καν να βάλει τις υπογραφές, που απαιτούνται για τα έργα, που η ίδια δρομολόγησε).


Η Γλυπτοθήκη πάντως θα προχωρήσει κανονικά σύμφωνα με το σχέδιο, που θέλει την ανάπτυξη των έργων σε τρεις άξονες: Ο πρώτος αφορά την χρήση των γλυπτών στους χριστιανικούς ναούς, ο δεύτερος στις τεχνικές κατεργασίας τους και ο τελευταίος θα είναι μία αναφορά στα διακοσμητικά μοτίβα κυριαρχούσαν. Οσο για τους τρεις τάφους που είχαν βρεθεί κατά τις ανασκαφές του μετρό στο Κουκάκι, έχουν μεταφερθεί ήδη στον περιβάλλοντα χώρο του μουσείου, όπου να αναδειχθούν στεγασμένοι.
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ

Μυστηριώδεις θάνατοι και εγκλήματα στο Χόλιγουντ

Ήταν ο θάνατος της Μέριλιν ατύχημα ή «έργο» των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών; Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και πέρνουν, σχεδόν 50 χρόνια μετά τον θάνατο της μεγάλης σταρ (Φωτογραφία: Το Βήμα )

Λος Αντζελες

Πλούτος, δόξα, έντονες συγκινήσεις. Το Χόλιγουντ τα έχει όλα. Εκτός από τη λαμπερή πλευρά του, όμως, έχει και τη σκοτεινή. Αυτή που είναι γεμάτη σκάνδαλα, κρυφές πτυχές, ακόμα και εγκλήματα. Με αφορμή το άνοιγμα του φακέλου για τον πνιγμό της Νάταλι Γουντ (δείτε εδώ περισσότερα), ρίχνουμε μια ματιά σε άλλους δέκα μυστηριώδεις θανάτους που θα ζήλευε και το πιο ευφάνταστο χολιγουντιανό σενάριο.

Ήταν ο θάνατος της Μέριλιν Μονρόε αυτοκτονία ή μήπως «δουλειά» των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών; Τον γκάνγκστερ Τζόνι Στομπανάτο τον σκότωσε η ερωμένη του Λάνα Τέρνερ ή -όπως παρουσιάστηκε- η κόρη της;

Ο «πατέρας του γουέστερν», Τόμας Ινς, πέθανε από καρδιακή προσβολή ή από το όπλο του Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ;

Γιατί η «Μαύρη Ντάλια» έγινε συνώνυμο των σκοτεινών σελίδων του Χόλιγουντ; Και πού οφείλεται ο θάνατος του Ντέιβιντ Καραντάιν;

Στο φωτορεπορτάζ παρουσιάζονται δέκα συν μία υποθέσεις που συγκλόνισαν το Χόλιγουντ.

Η «κατάρα» της οικογένειας Λι

Ο θάνατος του δεξιοτέχνη των πολεμικών τεχνών, Μπρους Λι, και του γιου του, Μπράντον Λι, συνεχίζει και προκαλεί τη φαντασία μέχρι και σήμερα. Στις 20 Ιουλίου 1973, ο Μπρους Λι βρέθηκε νεκρός σε δωμάτιο ξενοδοχείου όπου διέμενε, έξι μέρες πριν την κυκλοφορία του θρυλικού «Enter the Dragon». Η επίσημη αιτιολογία κάνει λόγο για εγκεφαλικό οίδημα που προκλήθηκε από φάρμακο που του χορήγησε μία ηθοποιός από την Ταϊβάν. Το φάρμακο ανιχνεύτηκε στον οργανισμό του, αλλά για πολλά χρόνια, φανατικοί και μη θαυμαστές του, συνέχιζαν να φτιάχνουν θεωρίες συνωμοσίας. Μία από αυτές αναφέρει ότι δολοφονήθηκε από τη μαφία του Χονγκ Κονγκ γιατί αρνήθηκε να τους πληρώσει χρήματα για προστασία. Κάποιοι μίλησαν για «δαίμονες» και διαβολικά πνεύματα που προκάλεσαν την εξόντωσή του, ενώ άλλοι πίστευαν ότι ήταν καταραμένος.

Η θεωρία αυτή βγήκε πάλι στην επιφάνεια όταν ο γιος του πέθανε στις 31 Μαρτίου 1993, στα γυρίσματα της ταινίας «Το Κοράκι». Ο θάνατος επήλθε όταν ο ηθοποιός γύριζε τη σκηνή του θανάτου του. Η ψεύτικη σφαίρα που θα έπρεπε να βρισκόταν μέσα στο όπλο αποδείχθηκε πολύ αληθινή. Ο ηθοποιός έπεσε κάτω και όλοι θεώρησαν ότι η ερμηνεία του ήταν εξαιρετική. Δευτερόλεπτα μετά, κάποιος από το σετ άκουσε τον Λι να λέει με αδύναμη φωνή: «Cut... ας πει κάποιος cut...». Ο 28χρονος Λι δεν σηκώθηκε ποτέ από το έδαφος. Και μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστο ποιος τοποθέτησε την πραγματική σφαίρα στο όπλο.

Η Λάνα, το μαχαίρι και ο γκάνγκστερ

Ένα έγκλημα βγαλμένο από το σύμπαν των αστυνομικών μυθιστορημάτων του Τζέιμς Ελρόι. Στο επίκεντρό του, το σύμβολο του σεξ Λάνα Τάρνερ, μια γυναίκα που λάτρευε τους άνδρες και δεν έχανε ευκαιρία να το δηλώνει. Ένας «ζόρικος» άνδρας θα ήταν και η αιτία μιας οικογενειακής τραγωδίας. Στις 4 Απριλίου του 1958 ο εραστής της Τάρνερ, Τζόνι Στομπανάτο, «πρωτοπαλίκαρο» του γκάνγκστερ Μίκι Κοέν, βρέθηκε νεκρός στο σαλόνι του σπιτιού της ηθοποιού. Σύμφωνα με τους αστυνομικούς που έσπευσαν στο σημείο, η Σέριλ, η 14χρονη κόρη της Λάνα από το γάμο της με τον επιχειρηματία Στίβεν Κρέιν, ήταν εκείνη που κρατούσε το μαχαίρι. Φαίνεται πως η Τάρνερ και ο Στομπανάτο είχαν έναν από τους περίφημους καβγάδες τους, εκείνος την απείλησε, η μικρή φοβήθηκε, πήρε το μαχαίρι και χτύπησε τον μαφιόζο. Δεν είναι βέβαια λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η Σέριλ ήταν απλά το εξιλαστήριο θύμα και ότι η πραγματική δολοφόνος ήταν η Λάνα Τάρνερ.

Η «Μαύρη Ντάλια»

Αν και ίσως όχι άμεσα συνδεδεμένη με το Χόλιγουντ, η δολοφονία της Ελίζαμπεθ Σορτ (γνωστής και ως Μαύρης Ντάλιας) έχει γίνει συνώνυμη με τη σκοτεινή λάμψη και τα απατηλά όνειρα της Μέκκας του κινηματογράφου. Τον Ιανουάριο του 1947 το πτώμα μίας νεαρής γυναίκας βρέθηκε κομμένο στα δύο στο Λος Άντζελες. Η 22χρονη Ελίζαμπεθ Σορτ είχε φτάσει στο Χόλιγουντ από την Ανατολική Ακτή, ελπίζοντας να κάνει καριέρα ηθοποιού. Ο θάνατός της ήταν εκείνος που την έκανε διάσημη, «γεννώντας» ένα πλήθος από θεωρίες συνωμοσίας, ενώ έγινε «ηρωίδα» σε μυθιστορήματα και ταινίες, εμπνέοντας ακόμα και τον συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, Τζέιμς Έλροϊ.

(Η φωτογραφία είναι από την αφίσα της ταινίας του Μπράιαν Ντε Πάλμα)

Η υπόθεση «Φάτι» Αρμπάκλ

Ο Ρόσκο «Φάτι» Αρμπάκλ ήταν ένας από τους πλέον δημοφιλείς κωμικούς του Χόλιγουντ. Ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του αποφάσισε να δώσει ένα πάρτι οργίων στην πολυτελή σουίτα του ξενοδοχείου του. Εκεί, μια νεαρή στάρλετ, η Βιρτζίνια Ράπε βρέθηκε αναίσθητη στο πάτωμα μιας τουαλέτας. Για μία εβδομάδα η Ράπε βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου. «Μου έκανε κακό. Ο Ρόσκο μού έκανε κακό» παραμιλούσε η νεαρή στάρλετ, η οποία τελικά πέθανε. Ιατροδικαστική εξέταση αποκάλυψε ότι η ουροδόχος κύστη της νεαρής είχε διαρραγεί και μάλιστα με τρόπο βίαιο (που σημαίνει ότι όποιος τη βίασε έκανε χρήση ενός ξένου αντικειμένου). Ο κωμικός κατηγορήθηκε για βιασμό και δολοφονία, αλλά τελικά αθωώθηκε. Η αθωωτική απόφαση δεν ήταν βέβαια ικανή να αναστήσει την καριέρα του Αρμπάκλ, η οποία είχε δεχθεί βαρύ πλήγμα. Οι θεατές είδαν μια σκοτεινή πτυχή του κωμικού ηθοποιού και αυτό δεν του το συγχώρεσαν ποτέ.

Το «τέλος» του Σούπερμαν


Το 1951 ο Τζορτζ Ριβς ντύθηκε με την μπλε και κόκκινη στολή του Σούπερμαν για μια τηλεοπτική σειρά. Επρόκειτο για τον ρόλο που τον ανέδειξε και ταυτόχρονα κατέστρεψε την καριέρα του (λέγεται ότι οι συντελεστές της ταινίας Από Δω Ως την Αιωνιότητα αποφάσισαν να τον «κόψουν» από την τελική εκδοχή της ταινίας, όταν σε δοκιμαστικές προβολές το κοινό άρχισε να φωνάζει: «Να ο Σούπερμαν!»). Στις 16 Ιουνίου του 1959 ο Τζορτζ Ριβς αυτοκτόνησε. Ή μπορεί και όχι. Αν και ο Ριβς βρέθηκε γυμνός στο κρεβάτι του, με ένα όπλο στο πάτωμα, ανάμεσα στα πόδια του, πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο θάνατός του ήταν ατύχημα ή δολοφονία. Σε αυτό συνηγορούσε η απουσία πυρίτιδας από το χέρι του Ριβς (που –όπως ξέρει κάθε θαυμαστής των CSI- θα έπρεπε να υπάρχει εάν επρόκειτο για αυτοκτονία) ή ακόμα και το γεγονός ότι δεν υπήρχαν αποτυπώματα. Κάποιοι κατηγορούν την Τόνι Μάνιξ, πρώην φιλενάδα του Ριβς, με την οποία χώρισε όταν έκανε σχέση με κάποια άλλη γυναίκα, ενώ άλλοι κατηγορούν τον σύζυγο της Τόνι Μάνιξ, Έντι. Ή ακόμα την καινούρια του σύντροφο Λένορ Λίμον. Το 1999 ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων, Έντουαρτ Λότσι, είπε πως η Τόνι Μάνιξ του είχε εκμυστηρευτεί πως εξομολογήθηκε σε έναν ιερέα πως εκείνη είναι υπεύθυνη για τον θάνατο του Ριβς. Αποδείξεις δεν βρέθηκαν ποτέ.

Η μοιραία Θέλμα Τοντ


Ανάμεσα στο 1926 και το 1935 η Θέλμα Τοντ εμφανίστηκε σε περισσότερες από 120 ταινίες, κάνοντας εμφανίσεις και σε φιλμ των αδελφών Μαρξ. Στις 16 Δεκεμβρίου του 1935 βρέθηκε νεκρή στο γκαράζ της ηθοποιού Τζούελ Κάρμεν, πρώην συζύγου του εραστή της Τοντ, Ρόλαντ Ουέστ. Η αιτία του θανάτου της ήταν δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα.

Η αστυνομία ανακάλυψε ότι η Θέλμα Τοντ είχε περάσει την προηγούμενη νύχτα σε ένα δημοφιλές ρεστοράν του Χόλιγουντ, όπου είχε μια έντονη διαφωνία με τον πρώην σύζυγό της, πριν πάει στο σπίτι της Τζ.Κάρμεν.

Αίμα βρέθηκε στο κεφάλι και στο φόρεμά της, με αποτέλεσμα πολλοί να θεωρήσουν ότι κάποιος την χτύπησε, αφήνοντάς την αναίσθητη πριν τον θάνατό της. Ανάμεσα σε αυτούς που έχουν κατά καιρούς θεωρηθεί ύποπτοι είναι και ο Ρ.Ουέστ. Το μυστήριο συμπληρώνει η δολοφονία του πρώην συζύγου της Τοντ, δύο χρόνια μετά τον θάνατό της.

Το «whodunnit» του Γουίλιαμ Ντέσμοντ Τέιλορ

Στις 2 Φεβρουαρίου 1922 ο σκηνοθέτης ταινιών του βωβού σινεμά, Γουίλιαμ Ντέσμοντ Τέιλορ βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του, έχοντας δεχθεί πυροβολισμό στην πλάτη. Κάποιοι υποπτεύθηκαν ότι υπεύθυνοι για τον φόνο ήταν εκείνοι που προμήθευαν ναρκωτικά στην ηθοποιό Μέιμπελ Νόρμαντ, προστατευόμενη του Τέιλορ, την οποία ο ίδιος προσπαθούσε να πείσει να απεξαρτηθεί. Ο σκηνοθέτης Μακ Σένετ, εραστής της Νόρμαντ, ήταν ακόμα ένας ύποπτος που ενδέχεται να σκότωσε τον Τέιλορ, ζηλεύοντας τον έρωτα που ένιωθε η Νόρμαντ γι’αυτόν. Ο πρώην υπηρέτης του Τέιλορ, ένας απατεώνας από το Οχάιο που χρησιμοποιούσε ψεύτικη προφορά, είχε καταχραστεί χρήματα και είχε καταταγεί τρεις φορές στον στρατό με διαφορετικό όνομα (μόνο και μόνο για να τον εγκαταλείψει και τις τρεις), θεωρήθηκε επίσης ύποπτος. Ή μήπως τον σκότωσε η ηθοποιός Μέρι Μάιλς Μίντερ, η οποία φέρεται να ήταν ερωτευμένη με τον Τέιλορ;

Τα... Κρυφά Πάθη του Μπομπ Κρέιν

Στη ζωή του βασίστηκε η ταινία Κρυφά Πάθη. Ο λόγος για τον Αμερικανό ηθοποιό Μπομπ Κρέιν, ο οποίος βρέθηκε δολοφονημένος το 1978 σε ηλικία 60 ετών. Ο τηλεοπτικός ηθοποιός είχε γίνει διάσημος στις ΗΠΑ, κυρίως από τη συμμετοχή του στην πετυχημένη σειρά Hogans Heroes, η προβολή της οποίας διήρκεσε έξι χρόνια, από το 1965 έως το 1971. Το 1978 κέρδισε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο Beginners Luck που ανέβηκε σε θεατρική σκηνή της Αριζόνα· ένα μήνα μετά την έναρξη των παραστάσεων βρέθηκε δολοφονημένος στο ξενοδοχείο όπου διέμενε. Ως φονικό όπλο θεωρήθηκε ένα τρίποδο κάμερας.

Ο Κρέιν θεωρείτο σεξομανής και συχνά κινηματογραφούσε τις σεξουαλικές του «περιπέτειες» με τη βοήθεια ενός άνδρα, του Τζον Χένρι Κάρπεντερ, τον οποίο η αστυνομία θεώρησε ύποπτο για τη δολοφονία. Ωστόσο, ο Κάρπεντερ αθωώθηκε λόγω έλλειψης στοιχείων.

Τόμας Ινς

Γνωστός ως ο «Πατέρας του Γουέστερν», ο Τόμας Ινς υπήρξε διάσημη πολυσχιδής προσωπικότητα του βωβού σινεμά: ηθοποιός, παραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης το 1910 και στις αρχές της δεκαετίας του ’20. Το ταξίδι με το γιοτ του Ουίλιαμ Ράντολφ Χερστ (πηγή έμπνευσης για τον Πολίτη Κέιν του Όρσον Γουέλς), τον Νοέμβριο του 1924 θα ήταν το τελευταίο της ζωής του. Ο Ινς πέθανε από καρδιακή προσβολή. Αυτή είναι η επίσημη εκδοχή. Η ανεπίσημη τον θέλει να πέφτει νεκρός από σφαίρες του Χερστ για τα μάτια της Μάριον Ντέιβις και στη συνέχεια θέλει τον Χερστ να χρησιμοποιεί την εξουσία του για να καλύψει το έγκλημα. Οι φήμες λένε ότι ο Χερστ μπορεί να μπήκε και να βρήκε την Ντέιβις (με την οποία ήταν ερωτευμένος) και τον Τσάρλι Τσάπλιν σε μία όχι και τόσο κολακευτική στάση. Ο άτυχος Ινς μπήκε στον χώρο και δέχθηκε κατά λάθος τα πυρά. Άλλη θεωρία θέλει τον Χερστ να πυροβολεί τον Ινς, πιστεύοντας ότι ήταν ο Τσάπλιν.

Το επικίνδυνο παιχνίδι του Ντέιβιντ Καραντάιν

Ο Μπιλ του Kill Bill βρέθηκε τον Ιούνιο του 2009 νεκρός σε ξενοδοχείο της Μπανγκόκ, όπου πραγματοποιούσε γυρίσματα για την τελευταία του ταινία. Αρχικά, ο θάνατος του Ντέιβιντ Καραντάιν θεωρήθηκε ως αυτοκτονία. Στη συνέχεια, βέβαια, αποδόθηκε σε «αυτοερωτική ασφυξία». Ο ηθοποιός είχε βρεθεί γυμνός στην ντουλάπα του δωματίου του ξενοδοχείου, με ένα σκοινί τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό του και ένα άλλο γύρω από τα γεννητικά του όργανα και τα δύο μαζί δεμένα στην ντουλάπα. Οι δύο πρώην σύζυγοί του έσπευσαν να δηλώσουν ότι στον ηθοποιό (γνωστό και από την τηλεοπτική σειρά «Κουνγκ Φου») άρεσαν τα σκληρά ερωτικά παιχνίδια. Οπότε ο θάνατός του ενδέχεται να ήταν ένα ακόμα παιχνίδι που, όμως, πήγε στραβά...

Αγγελική Στελλάκη


Newsroom ΔΟΛ

ΒΙΒΛΙΟ:Σημαντική πτώση καταγράφουν οι πωλήσεις

Αυξάνει τις τελευταίες ώρες στην εκδοτική αγορά η ανησυχία για τη δυνατότητα πληρωμών ορισμένων βιβλιοπωλείων-αλυσίδων, που έχουν μετατραπεί σε θύματα της οικονομικής κρίσης, αντιμετωπίζοντας σημαντική πτώση των πωλήσεών τους.

Εκδότες και βιβλιοπώλες διαβεβαίωναν μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές πως κανένα «κανόνι» δεν είχε σκάσει στην αγορά, συμπληρώνοντας ότι τα προβλήματα με τα βιβλιοπωλεία-αλυσίδες (όπως και γενικότερα με τα βιβλιοπωλεία) δεν είναι σημερινά.

Ασφαλώς, όσο περνά ο καιρός, οι συνθήκες δυσκολεύουν. Τα βιβλιοπωλεία ανταποκρίνονται συχνά μόνο κατά το ήμισυ στις υποχρεώσεις τους προς τους εκδότες, μεταθέτοντας συνεχώς τις ημερομηνίες αποπληρωμής, οι εκδότες αναγκάζονται να καθυστερήσουν την καταβολή των δικών τους οφειλών προς τρίτους και το κύκλωμα του βιβλίου υφίσταται όλο και πιο έντονους κλυδωνισμούς.

Παρά την αρχική πεποίθηση πως η κρίση δεν θα έπληττε ενδεχομένως το βιβλίο όσο άλλους κλάδους, εξαιτίας του ενημερωτικού και παιδαγωγικού του χαρακτήρα ως εμπορικού προϊόντος, οι ελπίδες άρχισαν ήδη από τα μέσα του 2009 να διαψεύδονται, ενώ η αγορά έχει στεγνώσει εδώ και ενάμιση χρόνο από χρήμα.

Η πτώση των πωλήσεων υπολογίζεται σήμερα από τους εκδότες, σε 30% με 40%, ενώ οι προοπτικές για ανάκαμψη παραμένουν άδηλες. Κάποια καλυτέρευση αναμένεται ενόψει της γιορτινής περιόδου, με τα ράφια των βιβλιοπωλείων να γεμίζουν καινούργιες εκδόσεις (ελληνική και ξένη λογοτεχνία, οικονομικές και ιστορικές μελέτες, αλλά και άλμπουμ, παιδικά και μαρτυρίες) και τους εκδότες να προσδοκούν κάποια ευνοϊκότερα αποτελέσματα για τις πρόσφατες επενδύσεις τους.

Ο εκδοτικός χώρος ανασυντάσσεται μπροστά στα πολλαπλασιαζόμενα προβλήματα, ανακατανέμοντας τους προγραμματισμένους του τίτλους και περιορίζοντας δραστικά την παραγωγή του (αν και κάποια συμβόλαια που υπογράφτηκαν σε ανέφελες ημέρες -κυρίως με οίκους του εξωτερικού- θα πρέπει να τηρηθούν). Ήδη, οι εκδοτικές περίοδοι τείνουν να συρρικνωθούν σε δύο ή (μετά βίας) τρεις τον χρόνο: νέα βιβλία πλέον κυκλοφορούν στις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, το Πάσχα, όπως και λίγο πριν από την έναρξη των καλοκαιρινών διακοπών.

Όπως λένε πρόσωπα της εκδοτικής αγοράς, ιδιαίτερο ρόλο για την κίνηση του βιβλίου έπαιξε κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και η έντονη ρευστότητα της πολιτικής κατάστασης. Ακόμα και τα ελάχιστα δείγματα σταθεροποίησης, έφερναν κάποια δείγματα αναζωογόνησης στα χειμαζόμενα βιβλιοπωλεία, ενώ οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη έριχνε αυτομάτως κατακόρυφα των ενδιαφέρον.

Σύμφωνα, πάντως, με έμπειρους επαγγελματίες -που δραστηριοποιούνται πολλά χρόνια στην αγορά και είναι σε θέση να γνωρίζουν εκ των ένδον τη λειτουργία της- τα επόμενα χρόνια οι εκδοτικοί οίκοι θα πρέπει να αναπροσανατολιστούν ριζικά τόσο ως προς τον τρόπο παραγωγής όσο και ως προς τις επιλογές τους, αλλάζοντας άρδην τα πρότυπα επί τη βάσει των οποίων πορεύτηκαν την τελευταία δεκαπενταετία.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ